|
Shimshonit is an industrial plastic sheeting used for protection against the rain, as a cheap support for signage and for awnings. At the same time, it is also the Hebrew word for sunflower—a pretty, clever plant that adapts itself to the angle of the sun’s rays. In Schneider’s solo exhibition, she joins these two opposites—cheap, simple, man made plastic and Nature’s sublime law—in paintings with additions that intrude into real space.
Schneider seeks to invest in painting with the immediacy of a city street. She injects this urgency into the seemingly sterile gallery space, focusing on the places where a building’s interior flows out into the public sphere, or alternatively where the hustle and bustle of the street seeps into the home. The outdoors, the public street, mingles with the intimate and homey. One such example is the painting Dialogue, in which a dog and cat lounge on a balcony ledge, like a pair of old friends engaged in a tête-à-tête. The awning above them is an old sheet and the railing they sit on is made of used cardboard. The scene can be read from opposite directions—it is not clear whether the viewer is looking from inside the house out toward the street, or if the dog and cat are in the house and we are standing outside, looking in. The pictorial installation moves among the predefined space of canvas and paper as if through them the painting encroaches on the wall, becoming three-dimensional, invading the real world. The exhibition touches on the tension between the stable organization of reality through an image and its fleeting, fragile essence. Schneider exceeds the boundaries of painting not only through these additions but also by exposing the secret of the pictorial illusion. With the painting, she represents the objects of her gaze and its inspiration—the objects themselves. In so doing, Schneider points to the ease and simplicity with which one can create illusion. |
مظلة عبارة عن لوح بلاستيكي معالج مصمم لتوفير حماية سريعة من المطر ؛ ركيزة للافتات الرخيصة أو مادة خام للماركيزات ؛ في الوقت نفسه ، هو أيضًا عباد الشمس ، وهو نبات جميل ومتطور ، يتكيف مع زاوية أشعة الشمس. في المعرض الفردي "مظلة- شمشونيت" تربط شنايدر هاتين النهايتين - بلاستيك رخيص وبسيط من صنع الإنسان ، بقوانين الطبيعة السامية ، وهو ربط ينعكس في اللوحات ذات "الإضافات" ثلاثية الأبعاد.1
تسعى شنايدر لبث إلحاح الحياة الذي يميز شوارع المدينة، في اللوحة. ينعكس هذا الإلحاح في الحاجة إلى خلق مكان ما. هي تُدخل هذا الإلحاح في ما يسمى بمساحة الجاليري المعقمة، مشيرة إلى الأماكن التي يتم فيها صب الجزء الداخلي من المنزل خارجا، في الأماكن العامة، أو بدلاً من ذلك، كيف يتدفق صخب الشارع إلى داخل المنزل. الخارج، حيث يمتزج الشارع الذي في حوزة الكثيرين، مع الحميمي والمنزلي.1 على سبيل المثال في رسمة "حوار" حيث كلب وقط يجلسان بهدوء على الشرفة ويجريان محادثة، كما لو كانا أصدقاء قديمين. المظلة أعلاه عبارة عن غطاء قديم وحاجز الشرفة الذي يجلسون عليه هو من الكرتون المستعمل. يمكن تفسير المشهد في اتجاهين متعاكسين - من غير الواضح ما إذا كان ينظر إليه من المنزل إلى الخارج، أو إلى الشارع، أو ما إذا كان الكلب والقط داخل المنزل ونحن من يتلصص داخلا من الخارج.1 تنتقل المنشأة التصويرية بين مساحات محددة مسبقًا من القماش والورق حيث تتخطى اللوحة إلى الحائط وتصبح ثلاثية الأبعاد وتغزو العالم الحقيقي. يتطرق المعرض إلى التوتر بين تنظيم واقع مستقر من خلال الصورة والجوهر الهش والمؤقت للصورة. تتجاوز شنايدر حدود الرسم ليس فقط بمساعدة الإضافات ولكن أيضًا من خلال الكشف عن سر الوهم التصويري. جنبا إلى جنب مع اللوحة، تقدم عناصر ملاحظته وإلهامه - الأشياء الحقيقية. عند القيام بذلك، تشير شنايدر إلى البساطة والخفة التي يمكن بواسطتها بناء وإنتاج الوهم.1 |
שמשונית היא יריעת פלסטיק מעובד שנועדה לספק הגנה מהירה מפני הגשם; היא מצע לשילוט זול או חומר גלם למרקיזות; בו בזמן היא גם חמנייה, צמח יפיפה ומתוחכם, המתאים עצמו לזווית קרני השמש. בתערוכת היחיד ׳שמשונית׳ שניידר מחברת את שני הקצוות הללו - פלסטיק זול ופשוט, מעשה ידי אדם, עם חוקיות נשגבת של הטבע, חיבור שבא לידי ביטוי בציורים עם ׳תוספות׳ תלת מימדיות.1
שניידר מעוניינת להפיח בציור את דחיפות החיים המאפיינת את רחובות העיר. היא מכניסה דחיפות זו לחלל הגלריה הסטרילי כביכול, ומצביעה על המקומות בהם פנים הבית נשפך החוצה, אל המרחב הציבורי, או לחילופין על האופן שבו המולת הרחוב זולגת פנימה לתוך חלל הבית. החוץ, הרחוב שברשות הרבים, מתערבב עם האינטימי והביתי.1 דוגמא אחת לכך היא הציור ׳שיחה׳ בו כלב וחתול יושבים ברוגע במרפסת ומנהלים שיחה, כאילו היו חברים ותיקים. הגגון שמעליהם הוא סדין ישן ומעקה המרפסת עליה הם יושבים הוא קרטון משומש. הסצנה יכולה להתפרש בשני כיוונים מנוגדים - לא ברור אם המביט בה מסתכל מפנים הבית אל החוץ, לרחוב, או שהכלב והחתול נמצאים בתוך הבית ואנו אלה המציצים פנימה מבחוץ.1 המיצב הציורי נע בין מרחבים מוגדרים מראש של קנבס ונייר כאלו בהם הציור חורג אל הקיר, הופך לתלת מימד ופולש אל העולם הממשי. התערוכה נוגעת במתח שבין ארגון מציאות יציבה באמצעות דימוי לבין המהות השברירית והארעית של הדימוי. שניידר חורגת מגבולות הציור לא רק בעזרת התוספות אלא גם על-ידי חשיפת סוד האשליה הציורית. היא מציגה יחד עם הציור את מושאי ההתבוננות וההשראה שלו - החפצים האמיתיים. בכך מצביעה שניידר על הפשטות והקלילות שבהן ניתן לבנות ולייצר אשליה.1 |