|
Artist Wall
Golden Ring | Orit Ishay Curator: Dveer Shaked Opening: Tuesday, May 28, 2019 at 19:00 Closing: Friday, June 21, 2019 |
جدارية فنان
أوريت يشاي | Golden Ring قيّمة: دفير شاكيد افتتاح: الثلاثاء، 28 ايار 2019، من الساعة 19:00 ختام المعرض: الجمعة, 21 يونيو 2019 |
קיר אמן
אורית ישי | Golden Ring אוצר: דביר שקד פתיחה: יום שלישי, 28 במאי 2019, בשעה 19:00 נעילה: יום שישי, 21 ביוני 2019 |
|
About three years ago, artist Orit Ishay distributed an open call throughout Jerusalem. She invited Jerusalemites to select a song from a list of songs about the city from all times, come to her temporary studio at the Art Cube Gallery, Talpiot, and be filmed for her project "Capital Studio," subject of her artist-in-residence stay under the Art Cube's LowRes Jerusalem residency program.
After being filmed and taped in the studio, each volunteer was asked to speak about his or her connection to the city through the song selected. The songs and personal stories were combined to create the video "Golden Ring," a medley of Jerusalem songs. Abstracted texts from the personal stories appear on screen as subtitles, instead of the original lyrics for each song. In their personal stories, Jerusalemites bring up thoughts and reflections on social, cultural, and political issues directly associated with the city. In this video, as in Ishay's oeuvre of stills and videos made over the years, the artist continues her research examining the connection between the individual and place, and the impact on identity creation and national feeling. Ishay does so through her continuing practice of integrating the local community into the artwork, as in her other works: she works on site, acting out of a genuine connection she creates to the locale and its human environment. The work's aesthetic is suited to the world of karaoke – colorful yet simple, with a backdrop of moving geometric shapes that look like wallpaper patterns. Karaoke is an entertainment pastime, usually accompanied by an evening of drinking and fun with friends. But the naïve aesthetic is deceiving, as in other works by Ishay in which a naïve aesthetic contrasts with critical, penetrating content. The resulting picture is not a simple one: nearly all of the participants were born in Jerusalem or arrived as students. It's as if there is no other option. Unlike the "big city" of Tel Aviv, (kind of an Israeli provincial New York City) to which people move to fulfill a dream, no one moves to Jerusalem without a reason. Only an isolated few in the film moved to Jerusalem out of love for the city. It is interesting to see that nearly all of the participants who were not born in Jerusalem, as well as some of those who were, think about leaving town. They speak of the conflicts, the harsh atmosphere, a city torn apart, and how, for the most part, its rich history makes daily life difficult. And yet despite everything, this is a city which is a home. Most describe how it is precisely Jerusalem's complexity that makes them feel at home, comfortable being themselves. It seems that like the city of Jerusalem, similar to the contrast between the aesthetic and the content, the experience of the residents is one of polarities, containing a great deal of love but also criticism. It seems that these polarities are not contradictions – the critique appearing in the subtitles do not negate the joyful atmosphere of the karaoke, nor conceal participants' enthusiasm as they sing. They only wish that things would be a bit better here – that's all. Camera and production: Orit Ishay Editor: Roni Aharon Herman Sound and postproduction: Evyatar Aluk Project participants: Einat Amir, Hagit Bet Yosef, Dor Bershadsky, Racheli Bareket, Zohar Bar-Shalom, Amit Chizek, Guy Cohen, Tehila Carmeli, Eli Davidian, Meirav Davish Ben Moshe, Ayelet Eldar, Sharon Ehrlich, Jaques Fhima, Einat Arif Galanti, Gadi, Moshe Levi, Avi Mahmali, Efrat Mazal Ochayon, Gal Oktan, Nitza Perry, Ronit Peretz, Rachel Zivony, Ella Cohen Vansover, Leah Yefet, Yoav Ziv. |
منذ حوالي ثلاث سنوات ، في نداء مفتوح نشر من قبل الفنانة أوريت يشاي في جميع أنحاء مدينة القدس ، دُعي السكان لاختيار أغنية من قائمة الأغاني المكتوبة حول المدينة على مر السنين ، والغناء والتقاط الصور في الاستوديو (الذي أقامت فيه في إطار برنامج الإقامة الفنية في ورش الفنانين) والذي أطلق عليه ضمن المشروع أسم "استديوهات العاصمة".1
بعد الغناء ،التصوير والتسجيل ، طُلب من كل مواطن أن يروي عن صلته بالمدينة من خلال الأغنية التي اختارها. تم ربط الأغاني والقصص الشخصية في عمل الفيديو - "خاتم ذهب " ، سلسلة من أغاني القدس. تظهر النصوص الملخصة من القصص الشخصية للمشاركين كعناوين مرافقة على الشاشة ، بدلاً من الكلمات الأصلية للأغاني التي غنوها. في قصصهم الشخصية ، يثير السكان الأفكار والأسئلة حول الأمور الاجتماعية ،الثقافية والسياسية المرتبطة مباشرة بالمدينة.1 في عمل الفيديو هذا أيضا ، كما هو الحال في صور الستيلز والفيديو التي أنشأتها يشاي على مر السنين ، تواصل الفنانة استكشاف ودراسة العلاقة بين الإنسان والمكان وتأثيرها على خلق الهوية والقومية. وهي تفعل ذلك من خلال ممارسة التكامل المجتمعي ، وهي ممارسة تتكرر لدى أعمال يشاي الأخرى . فهي تنزل إلى الميدان وتعمل انطلاقا من الارتباط الحقيقي بالمكان الذي تخلقه والأشخاص من حولها.1 تتناسب جماليات العمل مع عالم الكاريوكي - غني بالألوان ولكنه بسيط ، مع وجود أنماط هندسية متحركة في الخلفية ، على غرار أنماط ورق الحائط (التابيت). الكاريوكي هو ترفيه، وغالبًا ما يكون مصحوبًا بالشرب ، أمسية ممتعة مع الأصدقاء. لكن الجماليات الساذجة خادعة ، كما هو الحال في أعمال أخرى ليشاي ، حيث يتم وضع جماليات بريئة في مواجهة المحتوى الثاقب والناقد. من كلمات المشاركين تبرز صورة غير بسيطة - جميع المشاركين تقريباً ولدوا في القدس ، أو جاءوا للدراسة فيها. كما لو لم يكن هناك خيار آخر. على عكس مدينة تل أبيب الكبيرة ، التي يصلون إليها لتحقيق الحلم (مثل مدينة نيويورك الريفية بالنسبة لإسرائيل) ، للقدس لا تصل من دون سبب. قدم عدد قليل من المشاركين في الفيديو إلى القدس انطلاقا من حب المدينة.1 من المثير للاهتمام أن نلاحظ أن جميع المشاركين الذين يقولون إنهم لم يولدوا في القدس ، وكذلك بعض الذين ولدوا فيها ، يفكرون في مغادرة المدينة. يتحدثون عن النزاعات ، وعن مدينة ذات أجواء قاسية ، مدينة مقسمة ، وعن كيف أن التاريخ الغني للمدينة عادة ما يجعل الحياة اليومية فيها صعبة.1 وعلى الرغم من كل شيء - فهذه مدينة تعد موطنًا. يصف معظم المشاركين كيف أن تعقيدها بالذات هو الذي يجعلهم يشعرون بأنهم في البيت ، ويشعرون بالراحة لكونهم من هم. يبدو أنه ، مثل مدينة القدس ، ومثل التناقض بين المحتوى الجمالي الساذج والمحتوى الناقد ، فإن تجربة العيش في المدينة متناقضة ، وتشمل من ناحية الكثير من الحب ولكن من ناحية أخرى النقد أيضا. يبدو أن هذه التناقضات لا تتضارب مع بعضها البعض - النقد الذي يظهر في النصوص التوضيحية لا يتناقض مع جو البهجة في الكاريوكي ولا يمكنه تغطية حماسة المشاركين عندما يغنون. إنهم يريدون فقط أن تكون الأمور أفضل قليلاً هنا ، هذا كل شيء.1 تصوير فيديو، إنتاج: أوريت يشاي مونتاج: روني أهارون هيرمان الصوت وأفتر إيفكت: إيفياتار ألوك المشاركون في المشروع (حسب ترتيب الظهور): إيلا كوهين فانسوفر، جاك فيما، حاجيت بيت يوسف، رونيت بيرتس، عميت حيزاك، دور برشادسكي، زوهار بار شالوم ، نيتسا بيري، عينات أمير، آفي محميلي، إفرات مزال أوحيون، موشيه ليفي، إيلي دوديان، جال أوكتان، ليئا ييفت، أييلت إلدار، شارون إرليخ، ميراف دفيش بن موشي، راحيلي بركات، يوآف زيف، غاي كوهين، راحيل تسفعون، جادي، تهيلا كارميلي وعينات عاريف جالانتي.1 |
מציגה האמנית "Golden Ring" בתערוכת קיר האמן
אורית ישי את הפרוייקט בעל אותו שם שיצרה במסגרת תכנית שהות אמן בסדנאות האמנים ב-2017. בוידאו שיצרה ישי שרשרת שירי ירושלים המושרת על ידי תושבי המקום. המצולמים מעלים מחשבות, שאיפות ותהיות לגבי המקום שבו הם חיים, ועושים זאת בחן, אך מבלי לחסוך בביקורת. את התערוכה אוצר דביר שקד.1 - לפני כשלוש שנים, בקול קורא שהופץ על ידי האמנית אורית ישי ברחבי העיר ירושלים הוזמנו התושבים לבחור שיר מתוך רשימת שירים שנכתבו על העיר במהלך השנים, ולהגיע לשיר ולהצטלם בסטודיו (בו שהתה במסגרת תכנית שהות האמן של סדנאות האמנים) שזכה לצורך הפרויקט בשם 'אולפני הבירה'.1 לאחר השירה, הצילום, וההקלטה, התבקש כל תושב לספר על הקשר שלו לעיר באמצעות השיר שבחר. השירה והסיפורים האישיים חוברו לעבודת וידאו - 'טבעת זהב', שרשרת שירי ירושלים. טקסטים מתומצתים מסיפוריהם האישיים של המשתתפים מופיעים ככיתוביות על המסך, במקום המילים המקוריות של השירים ששרו. בסיפוריהם האישיים מעלים התושבים מחשבות ותהיות בעניינים חברתיים, תרבותיים ופוליטיים הקשורים קשר ישיר לעיר.1 גם בעבודת וידאו זו, כמו בעבודות צילום הסטילס והוידאו שיצרה ישי לאורך השנים, ממשיכה האמנית לחקור ולבחון את הקשר בין אדם למקום ואת השפעתם על יצירת זהות ולאומיות. היא עושה זאת דרך הפרקטיקה של שילוב קהילה, פרקטיקה שחוזרת על עצמה גם בעבודות אחרות של ישי. היא יורדת לשטח ופועלת מתוך חיבור אמיתי למקום בו היא יוצרת ולאנשים סביבה.1 האסתטיקה של העבודה תואמת את עולם הקריוקי - צבעונית ועם זאת פשוטה, כשברקע נראים דגמים גיאומטריים בתנועה, הדומים לדגמי טפט. הקריוקי הוא בילוי, המלווה לרוב בשתיה, ערב של כיף עם חברים. אך האסתטיקה הנאיבית היא מתעתעת, כמו בעבודות אחרות של ישי, בהן האסתטיקה התמימה מוצבת אל מול תוכן נוקב וביקורתי. מדברי המשתתפים עולה תמונה לא פשוטה - כמעט כל המשתתפים נולדו בירושלים, או הגיעו אליה ללימודים. כאילו אין אופציה אחרת. בניגוד לעיר הגדולה תל אביב, אליה מגיעים כדי להגשים את החלום (מעין ניו יורק הפרובנציאלית של ישראל), אל ירושלים לא מגיעים בלי סיבה. בודדים המשתתפים בסרטון שהגיעו לירושלים מתוך אהבה לעיר.1 מעניין לראות גם שכמעט כל המשתתפים שמספרים שלא נולדו בירושלים, וגם מקצת אלה שכן נולדו בה, חושבים על לעזוב את העיר. הם מדברים על קונפליקטים, על עיר עם אווירה קשה, עיר משוסעת, על איך ההיסטוריה העשירה של העיר לרוב דווקא מקשה על החיים היומיומיים.1 ולמרות הכל - זוהי עיר שהיא בית. רוב המשתתפים מתארים כיצד דווקא המורכבות שלה גורמת להם להרגיש בבית, להרגיש בנוח להיות מי שהם.1 נדמה שכמו העיר ירושלים, ובדומה לניגוד בין האסתטיקה התמימה והרגועה לתוכן הביקורתי, גם חווית הגרים בעיר היא ניגודית, וכוללת מצד אחד לא מעט אהבה אך מצד שני גם ביקורת. נראה שניגודים אלה אינם סותרים זה את זה - הביקורת המופיעה בכתוביות אינה סותרת את האוירה השמחה של הקריוקי ואינה יכולה לכסות על ההתלהבות של המשתתפים כשהם שרים. הם רק רוצים שיהיה פה קצת טוב יותר, זה הכל.1 צילום וידאו, הפקה: אורית ישי עריכה: רוני אהרון הרמן סאונד ואפטראפקט: אביתר אלוק משתתפים בפרוייקט (לפי סדר ההופעה): אלה כהן ונסובר, ז'אק פימה, חגית בית יוסף, רונית פרץ, עמית חיזק, דור ברשדסקי, זהר בר-שלום, ניצה פרי, עינת אמיר, אבי מחמלי, אפרת מזל אוחיון, משה לוי, אלי דוידיאן, גל אוקטן, לאה יפת, איילת אלחרר, שרון ארליך, מרב דביש בן משה, רחלי ברקת, יואב זיו, גיא כהן, רחל צבעוני, גדי, תהלה כרמלי, עינת עריף גלנטי.1 |