|
Artist Wall
The Model | Zohar Elazar (Kawaharada) hosts Samantha Adler de Oliviera Opening: Tuesday, March 26, 2019, at 19:30 Closing: Thursday, April 25, 2019 |
جدارية فنان
الموديل | زوهار إلعازار (كاواهردا) تستضيف سامانثا أدلر دي أوليفيرا افتتاح: الثلاثاء, 26 مارس, 2019, الساعة 19:30 ختام المعرض: الخميس, 25 أبريل, 2019 |
קיר אמן
המודל | זהר אלעזר (קוואהרדה) מארחת את סמנטה אדלר דה אוליבירה פתיחה: יום שלישי, 26 במרץ, 2019, בשעה 19:30 נעילה: יום חמישי, 25 באפריל, 2019 |
To be naked is to be oneself. To be nude is to be seen naked by others and yet not recognized for oneself. (John Berger, Ways of Seeing, 1972)
|
Samantha Adler de Oliveira was invited by Zohar Elazar (Kawaharada) to produce a new exhibition for the Artist’s Wall. Elazar’s one-person exhibition “Three Times,” curated by Ilanit Konopny, is currently on view at the adjacent Art Cube Gallery. The two artists conduct a dialogue on exposure taken as a performative and photographic act with deep roots in art history.
Adler de Oliveira exhibits video works and two-dimensional works that inquire into the elusive status of the nude model, drawing from her own experience as an artist, a film director and a professional art model. The title “The Model” encompasses in itself the constant oscillating motion between object and subject that characterizes all of the works on display. Between a breathing body and still life, between a theoretical ideal and a flesh-and-blood creature, between a singular personality and a vessel for others’ fantasies and projections, the nude model works at the heart of all gazes - and gazes right back at them. Adler de Oliveira proposes to subvert the way we commonly apprehend the nude model and its 2,500 year-old artistic tradition. She composes a “model” of the nude model using herself as a channel to undermine the power relationships between painter and painting subject, photographer and photographed. Undressing becomes an act of abstraction and abstraction an act of undressing (the two words, undressing and abstraction share the same root in Hebrew - פ-ש-ט). In the video work, If you look hard enough you can see it (2019), Adler de Oliveira films the art students scrutinizing her while she is modeling for them, therefore returning their observation with a gaze of her own, loaded with power and playful curiosity. With intense concentration, the students’ gazes directly penetrate the camera to meet the eyes of visitors in the exhibition space. Zohar Elazar (Kawaharada) who films the scene from the students’ point of view documents the students’ sight and experience primarily through their drawings. The voice of instructor and artist Avishai Platek encourages a liberated and raw drawing process, and testifies to a methodical observation of the body characteristic of the art studio space – an antiquated space isolated from the noise of daily life and guarded by strict rules of behavior: each and everyone must maintain control over their own gaze. What does the model think about and how do they experience time in stillness? In the video work The Model (2019), Adler de Oliveira invited four professional art models to choose three one-minute poses. Each model is filmed in one-shot from the moment they begin to undress. The work offers viewers direct access into a closed-off microcosm in which time becomes still and the private body turns into a public object. When Adler de Oliveira began to gather interviews of models of different ages and backgrounds, the same comment repeatedly came back: there is no embarrassment in nudity itself but rather in the act of undressing; this highly intimate transitional state that must be performed in front of an audience. Like an alchemical transformation, the drawing space is activated once the model has shed all clothes, and dissolves when the model is dressed again. At the end of the three poses, the model is asked to hold their pose while the artist marks down their position – a commonly-used method to allow the model to return to the same pose in a later session. The use of a marker directly on the model’s skin momentarily disrupts the shielded space surrounding the model’s body and perhaps proposes a fantasized continuation to the drawing act: from sketching on paper to drawing on the body itself. The pieces of tape left on the carpet and marked with the model’s name, each in its own color, form the only remnants bearing witness to the presence of the model’s body in the studio. In her drawings, Adler de Oliveira expands her interest in marking and transfering images from one surface to another: direct observation in the art studio space is impressed into drawings, recorded and projected as digital images in the exhibition space, before it re-materializes as evanescent compositions of graphite and wood. As part of the thought process leading up to the exhibition, Adler de Oliveira went back to study life drawing. She produced a series of drawings on tracing paper that she transferred through pressure onto simple plywood panels reminiscent of drawing boards. She inserted and layered pieces of various wood veneers as though to restore structural order and presence to her fading images. Samantha Adler De Oliveira was born in Paris and earned a BA in European Studies from King’s College London. In 2007, she immigrated to Israel where she earned a BFA in Fine Arts from the Bezalel Academy of Art and Design, Jerusalem. In 2017, she completed her MFA in Experimental Cinema at the Massachusetts College of Art and Design, Boston, under the Fulbright Fellowship. Her works have been exhibited, among other venues, at the Architect House in Jaffa, Fresh Paint Art Fair, the Center for Contemporary Art and Hamidrasha Gallery in Tel Aviv; as well as screened at numerous festivals. Her experimental documentary film The Singing Glass will be screened on March 27, 2019, at the Tel Aviv Museum of Art as part of EPOS International Art Film Festival 2019. |
دعيت سمانتا ادلر دي اوليفيرا من قبل زوهار اليعزر (كفاهردا) التي تعرض حالياً معرضها الفردي "ثلاثة مرات" الذي نظمته القيمة ايلانيت كونوفني في جاليري ورشات الفنانين. تخوض الفنانتان حوار حول غرض العرض كفعل ادائي وتصويري متأصل في تاريخ الفن.1
تقدم ادلر دي اوليفيرا أعمال فيديو ورسوم تبحث في مكانة النموذج العاري المحيرة من وجهة نظرها كفنانة، مخرجة ونموذج عاري بنفسها. يحتوي عنوان المعرض، "الموديل"، في داخله على الحركة المتواصلة التي تجري بين الفاعل والمفعول به والتي تميز كافة الأعمال المعروضة. بين الحي والجماد، بين التمثيل النظري والكتلة المتكونة من لحم ودم، بين مصدر الشخصية والوعاء الذي يحتوي أوهام واسقاطات الآخرين، يتواجد النموذج العاري في قلب النظرات- وينظر اليها بدوره. تقوم ادلر دي اوليفيرا بالاستئناف على النظرة السائدة حول الموديل العاري والأعراف الفنية التي يمتد تاريخها ل-2500 سنة. حيث تقوم بتركيب "موديل" للموديل العاري وتسخر نفسها كأنبوب يهز مصدر القوة بين الرسام وما يرسمه والمصور وما يصوره. التعري يصبح تعرية والتعرية تعري.1 في عمل الفيديو "اذا نظرنا جيداً جيداً يمكننا أن نرى ذلك" (2019)، تصور ادلر دي اوليفيرا، خلال عملها كموديل، الطلاب الذين ينظرون اليها وتنظر اليهم بنفسها بنظرة تحمل قوة وفضول كبيرين. نظرات الطلاب المركزة والمكثفة تخترق الكاميرا مباشرةً وتلتقي بعيون الزوار في مساحة المعرض. زوهار اليعزر (كفاهردا) التي تصور المشهد من زاوية الطلاب تسمح للرسومات بتوثيق تجربة الرسامين وطريقة نظرهم. تعليمات المعلم، الفنان افيشاي فلتك، تشجع الطلاب على الرسم بشكل متحرر ومكشوف، وتدل على طريقة نظر وعلاقة بالجسد تميز مساحة الاستوديو المعد لرسم الموديلات- مساحة من الطراز القديم، معزولة عن ضجة الحياة اليومية تحميها قوانين تصرف واضحة: يطلب من كل شخص التحكم بنظراته.1 بماذا يفكر الموديل وكيف يشعر بالوقت الذي يمر بدون حركة؟ في عمل الفيديو "الموديل" (2019)، دعت ادلر دي اوليفيرا أربعة موديلات مهنيين لعرض ثلاث وضعيات، كل واحدة لمدة دقيقة، وصورت العملية كلقطة واحدة منذ تعري كل واحد من الموديلات. يتيح العمل للزوار القاء نظرة على عالم مغلق يصبح فيه الوقت ثابتاً والجسد الشخصي غرضاً عاماً. عندما بدأت ادلر دي اوليفيرا بجمع مقابلات مع موديلات من أعمار وأصول مختلفة، سمعت نفس المقولة تكراراً: بأن الحرج ليس بالعري انما بعملية التعري، بلحظة الانتقال الحميمية التي يجب أن تجري مقابل الجمهور. الحيز الخيميائي للرسم يتشكل خلال قيام الموديل بالتعري ويتبدد عند قيامه باللبس.1 في نهاية كل ثلاثة وضعيات، يطلب من الموديل بأن يبقى على حاله بينما تعلم الفنانة مكان جسمه- وهي الطريقة التي تسمح للموديل بالعودة الى نفس الوضعية في الجلسة القادمة. التعليم بقلم ماركر على الجسم يخترق للحظة المساحة المحمية التي بنيت من حول الموديل وربما يرمز، كفنتازيا، إلى مرحلة أخرى من عملية الرسم: من الرسم على الورق الى الرسم على الشيء نفسه. قطع الورق التي تلصق على السجادة والتي تحمل اسم الموديل باللون الذي يميزه هي البقايا الوحيدة التي تدل على حضور جسد الموديل في الحيز.1 تتوسع ادلر دي اوليفيرا في الرسوم المعروضة في أفكارها عن العلامات ونقل الصور من بعد إلى بعد آخر: النظر المباشر الى الحيز يصبح رسماً، يسجل كصورة ديجيتالية ويعرض في المعرض ويعود للرسم المادي. كجزء من عملية التفكير بالمعرض، عادت ادلر دي اوليفيرا لتعلم رسم الموديل. وقد انتجت مجموعة رسومات على ورق شفاف تمررها بواسطة طريقة ضغط على رقائق خشبية تذكر بالملون الذي يستخدمه الرسامون. كما تلصق على الرقائق أغراض مختارة بأنواع مختلفة من القشرة الخشبية وتعيد بهذا بعض من المادية والحضور للصورة التي كادت تختفي.1 ولدت سمانتا ادلر دي اوليفيرا في باريس وأنهت دراستها للقب الاول في الدراسات الاوروبية في كينغس كولج في لندن. هاجرت الى البلاد في 2007 وتعلمت الفن التشكيلي في بتسلئيل. في 2017، أكملت Massachusettsدراستها للقب الثاني في السينما التجريبية في بوسطن) برعاية منحة) College of Art and Design فولبرايت. عرضت أعمالها، من بين أماكن اخرى، في بيت المعماري يافا، معرض تسيفاع طري، مركز الفن المعاصر، جاليري المدرشا ومهرجانات كثيرة. سيشارك فيلمها الوثائقي التجريبي "أغنية الزجاج" في مهرجان ابوس للأفلام الفنية والثقافية 2019.א "أغنية الزجاج" سيعرض في 27 آذار 2019 في متحف تل أبيب للفن.1 |
סמנטה אדלר דה אוליבירה הוזמנה על ידי זהר אלעזר (קוואהרדה) המציגה כעת את תערוכת היחיד 'שלוש פעמים' באוצרות אילנית קונופני בגלריה של סדנאות האמנים. שתי האמניות פותחות דיאלוג סביב מושא החשיפה כאקט פרפורמטיבי וצילומי המושרש בתולדות האמנות.1
אדלר דה אוליבירה מציגה עבודות וידאו ורישומים החוקרים את מעמדו החמקמק של מודל העירום מנקודת המבט שלה בתור אמנית, במאית ומודל עירום בעצמה. כותרת התערוכה ״המודל״ מכילה בתוכה את התזוזה הרצופה בין אובייקט לסובייקט המאפיינת את כל העבודות המוצגות. בין חי לדומם, בין ייצוג תיאורטי לגוש בשר ודם, בין מקור אישיות לכלי קיבול לפנטזיות והשלכות של אחרים, מודל העירום פועל בלב המבטים - ומביט אליהם חזרה. אדלר דה אוליבירה מערערת את התפיסה של מודל העירום ושל מסורת אמנותית בת 2500 שנה. היא מרכיבה ״מודל״ של מודל העירום ומתפקדת בעצמה כצינור המנער את מקור הכוח בין הרושם לרשום ובין המצלם למצולם. התפשטות הופכת להפשטה והפשטה להתפשטות.1 בעבודת הוידאו ״אם מסתכלים טוב טוב אפשר לראות את זה״ (2019), אדלר דה אוליבירה מצלמת תוך כדי עבודתה כמודל את התלמידים המתבוננים בה וכך מחזירה להם מבט צופה בעל כוח וסקרנות גדולה. בריכוז אינטנסיבי, מבטי התלמידים חודרים ישר לתוך המצלמה ופוגשים את עיניי המבקרים במרחב התערוכה. זהר אלעזר (קוואהרדה) שמצלמת את הסצנה מזווית התלמידים נותנת לרישומים לתעד את ראייתם ואת חווייתם של הרושמים. הנחיות המורה, האמן אבישי פלטק, מעודדות פעולת רישום משוחררת וחשופה, ומעידות על שיטת התבוננות ויחס לגוף המאפיינים את מרחב הסטודיו לרישום מודל - מרחב מיושן, מבודד מרעש היומיום ומוגן על ידי חוקי התנהגות חד-משמעיים: נדרש מכל אחד לשלוט על מבטיו.1 על מה חושב המודל ואיך הוא חווה את הזמן ללא תנועה? בעבודת הוידאו ״המודל״ (2019), אדלר דה אוליבירה הזמינה ארבע מודלים מקצועיים לדגמן שלוש פוזות של דקה כל אחת. צולם כשוט אחד מרגע התפשטותו של כל מודל, העבודה נותנת למבקרים גישה ישירה לעולם סגור בו הזמן הופך לסטטי והגוף הפרטי לאובייקט ציבורי. כשאדלר דה אוליבירה התחילה לאסוף ראיונות של מודלים מגילאים ומוצאים שונים, דיבור אחד חזר על עצמו: המבוכה היא לא בעירום אלא בהתפשטות, ברגע-מעבר אינטימי ביותר שחייב להתקיים מול קהל. המרחב האלכימי של הרישום מתגבש תוך כדי התפשטותו של המודל ומתפוגג יחד עם התלבשותו.1 בסוף כל שלוש פוזות, המודל מתבקש להחזיק את התנוחה בזמן שהאמנית מסמנת את מיקום גופו - שיטה המאפשרת למודל לחזור לאותה פוזיציה בסשן הבא. פעולת הסימון עם טוש ישר על העור חודרת לרגע את המרחב המוגן שנבנה מסביב למודל ואולי מציעה כפנטזיה פעולת רישום המשך: מרישום על נייר לרישום על הדבר עצמו. חתיכות הטייפ המודבקות על השטיח יחד עם שם המודל בצבע המאפיין אותו, הם השאריות היחידות המעידות על נוכחותו של גוף המודל בחלל.1 ברישומים המוצגים, אדלר דה אוליבירה מרחיבה את מחשבותיה על סימנים ועל טרנספר של דימויים מממד אחד לממד אחר: התבוננות ישירה בחלל הופכת לרישום, נקלטה כדימוי דיגיטלי מוקרן בתערוכה וחוזרת לרישום חומרי. כחלק מתהליך המחשבה על התערוכה, אדלר דה אוליבירה חזרה ללמוד רישום מודל. היא יוצרת סדרת רישומים על נייר פרגמנט שקוף שהיא מעבירה באמצעות שיטת לחיצה לדיקט עץ המזכיר פלטת ציירים. היא מצמידה על פני הדיקט פריטים נבחרים בפורנירים שונים וכך מחזירה חומריות ונוכחות לדימוי הכמעט נעלם.1 סמנטה אדלר דה אוליבירה נולדה בפריז והשלימה תואר ראשון בלימודים אירופיים בקינגס קולג' לונדון. היא עלתה לארץ ב-2007 ולמדה אמנות פלסטית בבצלאל. ב-2017 היא השלימה תואר שני בקולנוע ניסיוני Massachusetts College of Art and Design (בוסטון) בחסות מלגת פולברייט. עבודותיה הוצגו בין השאר בבית האדריכל יפו, יריד צבע טרי, המרכז לאמנות עכשווית, גלריית המדרשה ופסטיבלים רבים. סרטה הדוקומנטרי הניסיוני ״שיר הזכוכית״ ישתתף בפסטיבל אפוס לסרטי אמנות ותרבות 2019.א ״שיר הזכוכית״ יוקרן ב-27 במרץ 2019 במוזיאון תל אביב לאמנות.1 |