Zaum Attack
Nino Biniashvilli
Curator: Hadas Glazer
​Opening: Friday, November 1, 2019 at 12:00
Closing: Friday, January 24, 2020
أزمة زاووم
نينو بينياشفيلي
القيمة: هداس جالزر
افتتاح: السبت، 1 تشرين الثاني 2019, الساعة 12:00
ختام المعرض: الجمعة, 24 يناير 2020
התקף זאום
נינו ביניאשוילי
אוצרת: הדס גלזר
פתיחה: יום שישי, 1 בנובמבר, 2019, בשעה 12:00
נעילה: יום שישי, 24 בינואר, 2020
At the beginning of the twentieth century a group of Russian artist and poets devised the language of Zaum. This was a futuristic language that was, among other things, an aesthetic expression of the revolutionary ideas that were taking shape during the final years of the Russia empire and the rise of the Soviet regime. At the core of the language was the deviation from the rules of the language: disruptions, word play, repetitive sounds, and new phrases that seemed devoid of logic or meaning. The various works of Zaum were given visual expression in artist books that combined poetry, prose, typography and illustrations, as well as in performances during which the poems were read aloud as listeners searched for the limits of the language and the line between familiar words and nonsensical sounds. 

Building on Zaum poetry and the experimental principles of the Russian Futurist artists, Nino Biniashvili conceived the idea that is at the base of the exhibition Zaum Attack – an attack of delusional feeling arising from a lack of comprehensibility and loss of language due to immigration or travel to a foreign linguistic territory. When a zaum attack occurs, the body is seized by the feeling of being in limbo where intuition takes over, without the mediating effects of common sense or conventional language. Along with the frustration that comes from the lack of being able to understand or to belong, comes the opposite sense of not being responsible and of being free of language’s constraints. 

In the exhibition, Biniashvili relocates these experiences to the exhibition space, and raises questions about the relationship between language, place and identity. Along with her artwork, which includes drawings on reflective materials, illustrations inspired by Zaum poetry, an artist book, a kaleidoscope and video artwork, are materials and poems from archival research she conducted. The exhibition simultaneously addresses the senses of sight and hearing and the perception of space, enabling the viewer to experience and explore the limits of language and reason, familiarity and foreignness, stability and chaos. The visitor moves between disassembled books, soft works displayed on hard, black tin exhibition mounts, fluorescent ink drawings and tables identical in shape but of different size. In the intimate space created, language becomes fluid and the world’s familiar cohesion threatens to come apart. This layered view, comprised of multiple fragments and perspectives, remains enigmatic and open to the viewer’s interpretation, like a kind of contemporary Zaum poem. 

​
في بداية القرن العشرين ، وضعت مجموعة من الفنانين والشعراء في روسيا لغة الـ"زاوم".  كانت تلك لغة مستقبلية شكلت ، من بين أمور أخرى ، تعبيرًا جماليًا لأفكار الثورة في أواخر سنوات الإمبراطورية الروسية ، مع ظهور النظام السوفيتي. كان جوهر اللغة هو الانحراف عن قواعد اللسان: التشويشات ،ألعاب الكلمات ، النغمات المتكررة والعبارات الجديدة التي بدت بلا منطق ولا معنى . تم التعبير عن أعمال الزاوم المختلفة في كتب الفنانين التي تجمع بين الشعر والنص والطباعة والرسوم التوضيحية ، بالإضافة إلى العروض التي تم فيها قراءة القصائد بصوت عالٍ ، مع البحث عن حدود اللغة والوعي بين الكلمات المألوفة والأصوات التي لا معنى لها.1

استنادًا إلى أغاني الزاوم والمبادئ التجريبية لفناني المستقبل الروسيين ، وضعت نينو بينياشفيلي الفكرة  الأساسية لمعرض "نوبة زاوم" - نوبة من المشاعر الخادعة الناجمة عن قلة الفهم وفقدان اللغة بسبب الهجرة أو السفر إلى الأراضي اللغوية الغريبة. عندما تحدث النوبة ، يسيطر على  الجسم شعور بالنسيان الذي يكتسب فيه الحدس وزناً كبيراً ، دون وساطة المنطق السليم واللغة التقليدية. إلى جانب الإحباط الناجم عن قلة الفهم وعدم الشعور بالانتماء ، هناك أيضًا شعور معاكس بعدم المسؤولية والتحرر من مكبلات اللغة.1

في المعرض ،تزيح بنياشفيلي هذه التجارب إلى مساحة العرض ، وتطرح أسئلة حول العلاقة بين اللغة والمكان والهوية. من بين أعمالها ، التي تشمل رسومات على الأقمشة العاكسة ، والرسوم التوضيحية في أعقاب أغنية زاوم ، كتاب الفنان ، المشكال وأعمال الفيديو ، يتم الجمع بين المواد والقصائد من البحوث الأرشيفية التي أجرتها. يتناول المعرض في وقت واحد حواس البصر، السمع وإدراك الفضاء ، مما يتيح للمشاهد تجربة واستكشاف الحدود بين اللغة والمنطق ،الألفة والغربة ، الاستقرار والفوضى. الحركة بين الكتب المفككة ، الأعمال اللينة الموضوعة على وسائط العرض القاسية المصنوعة من القصدير الأسود ، رسومات الحبر المتوهجة وطاولات تتشابه  في الشكل ولكنها تختلف في الحجم. في الفضاء الحميم الناتج ، تصبح اللغة سائلة والاتحاد المألوف للعالم مهدد بالانهيار. هذه النظرة الطبقية ، المؤلفة من شظايا ووجهات نظر ، لا تزال غامضة ومفتوحة لتفسير المشاهد ، كنوع من أغنية زاوم المعاصرة.1

​
בתחילת המאה העשרים הגתה קבוצת אמנים ומשוררים ברוסיה את שפת ה"זאוּם". שפה זו הייתה חלק מהזרם הפוטוריסטי (עתידני) שהיוותה, בין היתר, ביטוי אסתטי לרעיונות המהפכה בסוף שנותיה של האימפריה הרוסית, עת עלייתו של המשטר הסובייטי. ביסודה של השפה עמדה החריגה מחוקי הלשון: שיבושים, משחקי מילים, צלילים חזרתיים וביטויים חדשים שנדמו כחסרי היגיון ונטולי משמעות. יצירות הזאוּם קיבלו ביטוי בספרי אמן המשלבים שירה, טקסט, טיפוגרפיה ואיורים, וכן במופעים בהם הוקראו השירים בקול רם. ביצירות ובמופעים אלו הודגשה הגישה האקספרימנטלית כלפי השפה והתודעה, באמצעות חקירת הגבולות שבין מילים מוכרות לבין צלילים חסרי משמעות. 1
   
בהתבסס על הזאוּם, ועקרונותיהם הניסיוניים של אמני הפוטוריזם הרוסי, הגתה נינו בניאשוילי את הרעיון של "התקף זאוּם" – התפרצות של תחושות מתעתעות הנובעות מתחושת חוסר מובנות ואובדן השפה עקב הגירה או נסיעה לטריטוריה לשונית זרה. כשהתקף זאוּם מתרחש, משתלטת על הגוף תחושת לימבו בה האינטואיציה מקבלת משקל רב, בעוד התיווך של השכל הישר והשפה הקונבנציונלית מתמעטים. במקביל לתסכול מחוסר ההבנה והיעדר תחושת השייכות, נוצרת גם תחושה הפוכה של חוסר אחריות ושחרור מכבלי השפה.1

בתערוכה מתרגמת ומעבדת ביניאשוילי חוויות אלו לחלל התצוגה, ומעלה שאלות על הקשר שבין שפה, מקום וזהות. העבודות כוללות רישומים על גבי בדים מחזירי אור, איורים בעקבות שיר זאוּם, ספר אמן, קליידוסקופ ועבודת וידאו, בהן משולבים חומרים מתוך מחקר ארכיוני אותו ביצעה. התערוכה פונה בו זמנית לחוש הראייה, השמיעה ותפיסת המרחב. כך, מאפשרת ביניאשוילי לצופה לחוות את חקירת הגבולות שבין שפה והיגיון, מוכרות וזרות, יציבות וכאוס. התנועה בחלל מייצרת מרחב שבו השפה הופכת לפלואידית; והלכידות מאיימת להתפרק בין ספרים מפורקים, עבודות רכות המונחות על גבי אמצעי תצוגה נוקשים עשויים פח שחור, רישומי דיו זוהרים ושולחנות זהים בצורתם אך שונים בגודלם. מבט מרובד זה, המורכב מפרגמנטים וממספר פרספקטיבות, נותר אניגמטי ופתוח לפרשנות הצופה, כסוג של שירת זאוּם בת ימינו.1

​