Curatorial visits #50
Shir Aloni Yaari | Feminine
Aggressiveness: Work in Process
Monday, February 12, 2018, 18:00 PM

لقاء متّسع الفنون #50
شير ألوني يعاري | عدوان نسائي: عمل جاري
الاثنين، 12 فبراير، 2018، 18:00

מפגש ת(א)עשייה 50#
שיר אלוני יערי | תוקפנות נשית: עבודה בתהליך
יום שני, 12 בפברואר 2018, בשעה 18:00

Attack of the 50 Foot Woman, Theatrical release poster, by Reynold Brown

From Medea's tragic vindictiveness to Pussy Riot’s provocative dissidence, through the media storms surrounding Sarah Netanyahu and Ahad Tamimi in the local arena – manifestations of female aggression have attracted, and continue to attract, displeasure. Man hating amazons, wicked stepmothers, cold blooded femme fatales, lawless suffragettes, anarchists in the 19th century, terrorists in the 1970s – patriarchal culture struggles when faced with the charged connection between femininity and power.

While repressed or introverted aggression, e.g. passive-aggressiveness, anorexia, melancholy, or suicidal behavior is considered normative and even “natural” for women, the externalization of rage, hostility and violence (on ideological or personal grounds) is, to a great extent, still perceived as extreme and "masculine," on the spectrum between vulgarity, radicalism, and pathology.

In the past decades, there has been a growing trend of reformulating expressions of aggressiveness that will step away from the common image of the “phallic,” destructive, unstable woman, and open a space for a more complex and productive representation of female empowerment.

Looking at examples from popular culture and contemporary art, we will touch on questions of gender power relation, maternal ambivalence, education and initiation, aggressive and creative impulses.

​Dr. Shir Aloni Yaari is a lecturer and scholar of modern and contemporary art. Aloni Yaari has studied and taught at the Hebrew University and Courtauld Institute of Art and was involved in curatorial project at the Israel Museum, Jerusalem and independent galleries in Jerusalem and London. She writes and lectures about visual culture and aesthetics, focusing on questions of identity and gender, trauma and memory, and the encounter between psychoanalytical theories and artistic creation.  

ابتداء من الانتقام التدرجيدي لميديا ولغاية العصيان الاستفزازي لهيبوسي ريوث، مرورا بالضجة الإعلامية حول ساره نتنياهو وعهد التميمي في الحلبة المحلية، تثير تعبيرات العنف النسائي، ولا زالت تثير، عدم الراحة. الأمازونات من كارهات الرجال، زوجات الأب الشريرات ، "الفام – فاتال" الباردات، الثوريات منتهكات القانون، الفوضويات في القرن الـ 19، الإرهابيات في سنوات الـ 70، من الصعب أن تحوي الثقافة الذكورية الصلة المشحونة بين الأنوثة والقوة. في حين أن العنف المستتر أو المخفي مثل "الباسيف أجريسيف"، الأنوركسيا، السوداوية، أو الميل للانتحار تعتبر سوية وحتى "طبيعية" بالنسبة للنساء ; فلا يزال ينظر إلى استعراض الغضب ، العداء والعنف (على أسس أيديولوجية أو شخصية) إلى حد كبير، على أنه مبالغ فيه و "رجولي" على الطيف بين السوقية ، الراديكالية والمرضية.1

في العقود الأخيرة هناك ميل متعاظم للصياغة المجددة للتعبيرات عن العنف تتجاوز الشكل الراسخ للمرأة "القضيبية"، الهدامة أو المهزوزة، ما يتيح فضاء مساحة تمثيلي أكثر تعقيدا وإنتاجية لتمكين المرأة.1

عبر استعراض أمثلة من الثقافة الشعبية والفن المعاصر، سوف نطرح تساؤلات حول علاقات القوة بين الجنسية، تضارب الأمومة، التعليم والتوجيه، الغرائز العدوانية والإبداع.1

د. شير ألوني يعاري تدرس وتبحث في الفن الحديث والمعاصر.1
Courtauld Institute درست شير وتدرس في الجامعة العبرية و​​
وقد كانت مشاركة في مشاريع قيمية في متحف إسرائيل ,of Art
وفي صالات العرض المستقلة في القدس ولندن. وهي تكتب وتحاضر حول الثقافة البصرية وعلم الجمال، مع التركيز على مسائل الهوية والجنس، الصدمات النفسية والذاكرة، واللقاء بين نظريات التحليل النفسي والإبداع الفني.1

מהנקמנות הטרגית של מדיאה ועד הדיסידנטיות הפרובוקטיבית של ה׳פוסי ריוט׳, דרך הסערות התקשורתיות סביב שרה נתניהו ועאהד תמימי בזירה המקומית, ביטויים של תוקפנות נשית עוררו, וממשיכים לעורר, אי נחת. אמזונות שונאות-גברים, אמהות חורגות מרושעות, 'פאם-פאטאל' קרות דם, 'סופרג׳יסטיות' פורעות חוק, אנרכיסטיות במאה ה-19, טרוריסטיות בשנות ה-70 - התרבות הפטריארכלית מתקשה להכיל את החיבור הטעון של נשיות וכוח. בעוד תוקפנות אצורה או מופנמת כגון ׳פאסיב-אגרסיב׳, אנורקסיה, מלנכוליה או אובדנות נחשבת נורמטיבית ואפילו ׳טבעית׳ עבור נשים; החצנת זעם, עוינות ואלימות (על רקע אידאולוגי או אישי) נתפסת, במידה רבה עדיין, כמוקצנת ו׳גברית׳, על הספקטרום שבין וולגרית, רדיקלית ופתולוגית.1

בעשורים האחרונים קיימת מגמה גוברת לנסח מחדש מבעים של תוקפנות אשר יחרגו מהדימוי השגור של האישה ה׳פאלית׳, ההרסנית או המעורערת, ויאפשרו מרחב ייצוג מורכב ופרודוקטיבי יותר להעצמה נשית.1
​
בסקירת דוגמאות מהתרבות הפופולרית והאמנות העכשווית נעלה שאלות לגבי יחסי כוח מגדריים, אמביוולנטית אימהית, חינוך וחניכה, יצרים תוקפניים ויצירה.1​

ד״ר שיר אלוני יערי עוסקת בהוראה ומחקר של אמנות מודרנית ועכשווית. שיר למדה ולימדה באוניברסיטה
והייתה מעורבת Courtauld Institute of Art-העברית וב
​פרויקטים אוצרותיים במוזיאון ישראל ובגלריות עצמאיות בירושלים ובלונדון. היא כותבת ומרצה על תרבות חזותית ואסתטיקה, עם התמקדות בשאלות של  זהות ומגדר, טראומה וזיכרון, והמפגש בין תיאוריות פסיכואנליטיות והיצירה האמנותית.1