|
Hai Nuhach | Michal Harada
Curator: Alexandra Ben Abba Opening: Wednesday, August 30th, 2023, at 18:30. Short dance performance at 19:00 Closing: Monday, November 6th, 2023 |
هاينو هاخ | ميخال هاردا
القيمة: الكسندرا بن آبا الافتتاح: الأربعاء، 30 أغسطس، 2023، الساعة 18:30. في الساعة 19:00 سيكون هناك عرض راقص قصير الإغلاق: السبت، 6 ديسمبر، 2023 |
הַיְנוּ הָךְ | מיכל הרדה
אוצרת: אלכסנדרה בן אבא פתיחה: יום רביעי, 30 באוגוסט, 2023, בשעה 18:30. בשעה 19:00 יתקיים מופע מחול קצר נעילה: יום שני, 6 בנובמבר, 2023 |
|
The Artist Wall at the Art Cube Artists' Studios serves as an opportunity for the studio’s artists to invite fellow artists of their choice to a collaboration. The sudden death of Michal Harada’s father did not leave time for her to bless him with a final farewell. She invited his spirit to join her in the creation process. In the exhibition Hai Nuhach she 'hosts' him and responds through glass to a treasure trove of aesthetic choices – an impressive collection of objects he left behind, still infused with his spirit.
Harada presents a sequence of items made out of translucent glass. These objects usher the gaze from one piece to the next, collectively forming a cycle of life that traverses the expanse of the gallery. Upon closer inspection, the glass forms bodies bearing images and tiny figures, memories and moments, honoring the life they lived and the current life she is learning to live without him. The title of the exhibition embodies three layers of significance. The transliteration into a foreign language mirrors the perplexed manner in which the phrase was originally formulated by Harada's parents - her mother hailing from Poland and her father from Japan. The distorted phrase can be interpreted as "alive - present": As Harada's father, who celebrated his life and lived it in full presence, as the question of where he is when his body is not here. The distorted phrase can be interpreted as “alive – present”: As was Harada’s father, who celebrated his life and lived it fully present at every moment, just as fully present as the question of where he is when his body is not here. What is the nature of the glass’ presence - a potent, delicate, and translucent substance, in space? This is the first layer. Another interpretation of the name is "we were like this" (Hainu Kach): this is how we were; this is the life that we had. This second layer relates to the life cycle emanating from the display and arrangement of the objects. It attempts to grasp the life lived, perhaps to recreate it, and communicate with it, acknowledging that the very moment an attempt is made to seize the bygone, it has already slipped away. The third layer concerns the literal translation of the phrase 'Hainu Hach', originating from Aramaic. The phrase comprises demonstrative pronouns, “this is equal to that”. Demonstrative elements are linguistic components that direct attention towards something, elevating it from the indefinite to the distinctly known*. Harada and her brother experienced a clash of cultures from the moment of their birth. Their parents weren’t born in Israel; however, their children were born there and assimilated their parents' diverse cultural backgrounds. The abrupt passing of their father prompted Harada to ask herself how to signify the departure, or hold a suitable ceremony for her father, one that would embrace all cultural aspects and would be connected and honest. Shifting her focus to the bygone existence, fully aware that it has dissipated, the fragments become “known”. The sculptural formation in glass, which is seemingly shaped within its transparent confines in the air - becomes a continuous act. Harada makes moments of her father’s life and their relationship “known” by fulfilling them in material. Above all these layers lies an overt stratum, embodied in the meaning of the phrase “Hainu Hach” as we commonly use it in Hebrew: "the same", "this and that are equal". The opening of the exhibition marks a year since the sudden death of Tadayuki-Yuval, the artist's father, in Japan. * The Academy of the Hebrew Language
|
يعد حائط الفنان في ورش الفنانين فرصة لفناني الورش لدعوة فنانين وفنانات من اختيارهم للتعاون. نظرًا لأنهما لم ينفصلا بشكل صحيح، طلبت ميشال هيردا دعوة روح والدها للانضمام إليها في العملية الإبداعية. في معرض هاينو هاخ، "تستضيف" هاردا والدها وتستجيب بالزجاج إلى كنز خفي من الخيارات الجمالية، وهي مجموعة مثيرة للإعجاب من الأشياء التي تركها وراءه، ولا تزال مشحونة بروحه.1
في المعرض، تقدم هاردا سلسلة من العناصر المصنوعة من الزجاج الشفاف. تقود العناصر العين من واحدة إلى أخرى، وتشكل معًا دورة حياة تمتد عبر مساحة الورش على طولها. نظرة فاحصة تكشف عن أجسام زجاجية تحمل صورًا وشخصيات صغيرة، ذكرى وذكريات من والدها، تكريماً للحياة التي كانت، والحياة الآن حيث تتعلم العيش بدونه.1 يلخص اسم المعرض ثلاث طبقات من المعنى. الترجمة الصوتية إلى الأجنبية هي الطريقة المشوشة التي وضع بها والدا هاردا المصطلح، الأم التي جاءت إلى هنا من بولندا والأب الذي جاء إلى هنا من اليابان. يمكن قراءة الاضطراب على أنه "حي - حاضر": مثل والد هاردا ، الذي احتفل بحياته وعاشها في حضور كامل ، مثل السؤال عن أين يذهب حضوره عندما لا يكون جسده هنا. ما هي طبيعة وجود الزجاج ، وهو مادة قوية وهشة وشفافة في الفضاء الجوي؟ هذه هي الطبقة الأولى. هناك طريقة أخرى لقراءة الاضطراب وهي "كنا على هذا النحو": هكذا كنا ، هذه هي الحياة التي كانت. تتعلق هذه الطبقة الثانية بدورة الحياة الناشئة عن طريقة وضع العناصر. محاولة فهم الحياة التي كانت ، ربما استحضارها ، والتحدث معهم والتواصل معهم ، مع العلم أن اللحظة التي تحاول فيها فهم ما كان، قد ضاعت بالفعل. تتعلق الطبقة الثالثة بالترجمة الحرفية لعبارة "كنا أنت" ، وهي من أصل آرامي. تتكون العبارة من مزيج من الضمائر الموحية ، "هذا هو ذلك". العناصر التوضيحية هي مكونات لغوية تشير إلى شيء ما وتجعله من هامشي لمعروف *.1 عانت هاردا وإخوتها من صدام الثقافات منذ لحظة ولادتهم. آباؤهم ليسوا من مواليد إسرائيل، لكنهم هم ولدوا في إسرائيل واستوعبوا ثقافات والديهم. دفعت الوفاة المفاجئة للأب هاردا إلى أن تسأل نفسها عن كيفية الاحتفال بالفراق، أو إقامة حفل مناسب لوالدها يشمل جميع الثقافات ويشعر المرء بالارتباط والصراحة. تحول الأنظار إلى الحياة التي كانت مع العلم أنها لم تعد موجودة، تصبح الأجزاء معروفة. إن الحركة النحتية في الزجاج، والتي يبدو أنها تتحقق في شفافيتها من الهواء، هي عمل مستمر. تخبرنا عن أجزاء من حياة والدها وتحققها، وعلاقتها معه، وعلاقته بالمادة. فوق كل هذه الطبقات توجد أيضًا الطبقة المرئية، المتجسدة في معنى العبارة، نحن نفس الشيء الذي نستخدمه كل يوم: "نفس الشيء" ، "هذا وذاك متساوون".1 يفتتح المعرض بذكرى الوفاة المفاجئة لوالد الفنانة تادايوكي يوفال، في اليابان.1 من موقع أكاديمية اللغة*
|
קיר אמן בסדנאות האמנים הוא הזדמנות לאמני הסדנאות להזמין אמנים ואמניות לבחירתם לשיתוף פעולה. כיוון שלא נפרדו כראוי, ביקשה מיכל הרדה להזמין את רוחו של אביה להצטרף אליה לתהליך היצירה. בתערוכה הַיְנוּ הָךְ ׳מארחת׳ הרדה את אביה ומגיבה בזכוכית לאוצר כמוס של בחירות אסתטיות, אוסף מרשים של חפצים שהותיר אחריו, ועדיין טעונים ברוחו.1
בתערוכה מציגה הרדה סדרת אובייקטים עשויים זכוכית שקופה. האובייקטים מובילים את העין מן האחד לבא אחריו, והם מרכיבים יחד מחזור חיים החוצה את חלל הסדנאות לאורכו. במבט מקרוב מתגלים גופי זכוכית הנושאים דימויים ודמויות זעירות, זכר וזיכרון לאביה, לכבוד החיים שהיו, והחיים שהיא לומדת כעת לחיות בלעדיו.1 שם התערוכה מקפל שלושה רבדים של משמעות. התעתיק ללועזית הוא האופן המשובש שבו הגו את הביטוי הוריה של הרדה, האם שהגיעה לכאן מפולין והאב שהגיע לכאן מיפן. את השיבוש אפשר לקרוא כ"חי - נוכח": כמו אביה של הרדה, שחגג את חייו וחי אותם במלוא הנוכחות, כמו השאלה לאן הולכת נוכחותו כשגופו לא כאן. מה טיב הנוכחות של הזכוכית, חומר חזק, שביר ושקוף, בחלל האוויר? זה הרובד הראשון. עוד דרך לקרוא את השיבוש היא "היינו כך": כך היינו, אלה החיים שהיו. רובד זה מתקשר למחזור החיים העולה מאופן ההצבה של האובייקטים. הניסיון לאחוז בחיים שהיו, אולי להעלות אותם באוב, לדבר איתם ולתקשר איתם, מתוך ידיעה שבעצם הרגע שבו מנסים לאחוז במה שהיה, כבר אבד. הרובד השלישי נוגע בתרגומו המילולי של הביטוי ׳הינו הך׳, שמקורו בארמית. הביטוי בנוי מצירוף של כינויים רומזים, ׳זה הוא ההיא׳. יסודות רומזים הם רכיבים לשוניים המצביעים על משהו והופכים אותו מסתמי ליָדוע*. 1 הרדה ואחיה חוו התנגשות תרבויות מרגע לידתם. הוריהם לא ילידי הארץ, אך הם נולדו בישראל וספגו את התרבויות של הוריהם. מותו הפתאומי של האב הביא את הרדה לשאול את עצמה כיצד ניתן לציין את הפרידה, או לערוך לאביה טקס מתאים שיכיל את כל התרבויות וירגיש מחובר וכנה. בהפניית המבט אל החיים שהיו, עם הידיעה שאינם עוד, החלקים נהפכים לידועים. הפעולה הפיסולית בזכוכית, שכמו מתגשמת בשקיפותה מתוך האוויר, מהווה פעולת המשך. היא מיידעת חלקים מחייו של אביה ומגשימה אותם ואת הקשר שלה ושלו, בחומר. מעל כל הרבדים האלה נמצא גם הרובד הגלוי, הגלום בכוונת הביטוי הינו הך כפי שאנו משתמשים בו ביום יום: "אותו דבר", "זה וזה שווים".1 התערוכה נפתחת עם ציון שנה למותו הפתאומי של טאדאיוקי-יובל, אביה של האמנית, ביפן.1 מתוך אתר האקדמיה ללשון*
|