Artist Wall
Zabriskie Point | Inbal Mendes Flohr hosts Hadas Golan
Opening: Thursday, June 27, 2019, at 19:00

جدارية فنان
نقطة زابريدسكي​ | عنبال منديس فلور تستضيف هداس غولان
افتتاح: الخميس, 27 يونيو 2019, الساعة 19:00​

קיר אמן
נקודת זבריצקי | ענבל מנדס פלור מארחת את הדס גולן
פתיחה: יום חמישי, 27 ביוני 2019, בשעה 19:00

Hadas Golan (Swissa), a Jerusalem-based artist who engages in the sensation of the body in space, was invited by Inbal Mendes Flohr to exhibit on the Art Cube Artists' Studios' Artist's Wall. She plays, disrupts, and changes the space, its place, and the body's place in space.

​In the diptych of a video and a painting, Hadas observes the camera while drawing with oil crayons. The painting accompanying the video reveals the subject: it is the video camera. Thus a kind of closed-circuit self-portrait is created – but it is the camera's self-portrait and not the artist's. The camera becomes more than a technological tool to create an artwork: it is part of the very creative idea, the object of observation but also the observer. This creates a closed space between the drawing and the video, a perfect closed and self-generating circuit. Hadas conducts a dialogue with the historical space, now crumbling. During the entire time, the doll head stands behind her and observes. The inanimate object representing the act of observation reflects the viewer's gaze back to the viewer, thus the doll takes on a life and portrait of its own and is transformed with humor into a human creature.

In Hadas's studio at Hamiffal, she created the second video which depicts the mobile of body parts that took over the gallery space. The long arms seem to have taken on a life of their own, demanding the space for themselves. Hadas plays with the interior and exterior of the elements, sewing the dolls from Lycra usually used for lining, but here used as the outer skin for the figures. The puppets – some of which are just limbs – challenge ideas of the body and its wholeness, its fleshliness, sensuousness, grotesqueness, and bodily character.

The painting on the opposite wall was also made in the studio at Hamiffal. It can be interpreted it as a documentation of the building wall, but it can also be seen as a depiction of the central artwork, of a closeup of the dust cloud and the sensual chaos within it.

In the central artwork, under the same title as the entire exhibition, "Zabriskie Point," we are witness to the heavenly battle between the various moving elements in the space. It is reminiscent of the battle of the gods as well as the act of love. The humorous composition of the limbs bursting out of the cloud is taken from the realm of animation and comics in which the convention of a cloud is frequently used to symbolize physical struggle between two or more figures (for the most part, the characters leave unharmed from a cloud like this). The image, whose inception was as a solution to the difficulty of drawing and animating chaos, enables the violence to take on additional, personal dimensions arising from the viewer's imagination. Hadas takes this climactic moment of dizziness and transforms it into something present and concrete. 

The title "Zabriskie Point" refers to the 1970 cult film of that name by Michelangelo Antonioni. Although a box office failure, the film gained its fame from the scene depicting a huge explosion in slow-motion from various angles, and from the scene of a mass orgy in the desert in which numerous people join a couple making love but disappear as soon as they finish, similar to the drawing of the dust cloud into which figures disappear, swept away in the swirling cloud.
Hadas plays amusedly and compassionately with proportions, gender, and identity politics, while revealing worlds of erotica and vulnerability.

هداس جولان (سويسا) هي فنانة مقدسية تتعاطى مع الجسم والحيز والعلاقة فيما بينهما. وقد دعيت من قبل عنبال مندس فلور لتقدم في حائط الفنان في ورشات الفنانين معرضاً يتلاعب بالحيز، يشوشه ويغير موقعه وموقع الجسم داخله.1
​
في واجهة الفيديو والرسم، تتأمل هداس بالكاميرا وترسم لوحة بألوان الباستيل الزيتي. في اللوحة التي ترافق عمل الفيديو بإمكاننا أن نرى ما رسمته- كاميرا الفيديو. هكذا يتشكل ما يشبه البورتريه الشخصي في حلقة مغلقة. ولكن هذا البورتريه الشخصي ليس للكاميرا ولا للفنانة. الكاميرا هنا هي ليست مجرد وسيلة تكنولوجية لإنتاج العمل إنما هي جزء من الفكرة ومن التفكير الابداعي. هي تراقب وتراقب. يشتكل هنا حيز مغلق، بين اللوحة والفيديو، كحلقة كاملة تغذي نفسها. تدير هداس حواراً مع الحيز التاريخي والمتهاوي من حولها بينما يقف من خلفها طوال هذا الوقت رأس دمية ويراقب. هذا الغرض الجامد الذي يمثل عملية المراقبة يعكس نظرة المشاهد. الدمية تحصل على حياة وبورتريه خاص بها وهكذا تتحول بصورة فكاهية الى كائن بشري.1

في الاستوديو الخاص بها في "مفعال" أنتجت هداس الفيديو الثاني الذي يظهر فيه متحرك مصنوع من أعضاء جسم، وهي نفس الأعضاء التي تسيطر على حيز الجاليريا. الأيادي الطويلة تحصل على حياة خاصة بها: تحاول السيطرة على الحيز. تلعب هداس مع دواخل وخوارج الأجساد عندما تخيط الدمى من قماش الليكرا الذي يستخدم عادة للبطانة أما هنا فهو بمثابة الجلد الخارجي للشخصيات التي تخلقها. تتحدى الدمي، وبعضها عبارة عن أعضاء، الأفكار السائدة حول الجسد وكماله بكونها سمينة، حسية، غروتيسكية وجسدية.1

أنتجت اللوحة المقابلة في الاستوديو في "مفعال" أيضاً. بالامكان تفسيرها كتوثيق لحائط المبنى كما بالامكان رؤيتها كذلك كوصف للعمل المركزي، صورة مقربة لغيمة الغبار والفوضى الحسية داخلها.1

في العمل المركزي في المعرض الذي يحمل نفس الاسم- نقطة زبريتسكي نشهد حرباً سماوية بين أجساد مختلفة تتحرك في الحيز. ما يحصل يشبه الصراعا العنيف ولكن كذلك عملية ممارسة الحب. الترتيب الفكاهي للأعضاء التي تخرج من غيمة مستوحى من عالم التحريك والكوميكس، فكثيراً ما تستخدم هكذا غيمة لتصوير صراع جسدي بين شخصيتين او أكثر (غالباً ما تخرج الشخصيات سالمة من هذه الغيمات). هذه التصويرة التي ولدت كحل للتعامل مع صعوبة رسم وتحريك اللحظات التي تعج بالفوضى- تسمح للعنف بأن ينمو لأبعاد أخرى وشخصية تنبع من خيال المشاهد. تأخذ هداس لحظة الذروة في هذا الدوار وتجعلها حاضرة ومرئية. ويعتمد اسم "نقطة زبريتسكي" على فيلم غرائبي من سنة 1970 لميخائيل انجلو انطونيوني. الفيلم الذي لم يحقق النجاح اشتهر بالأساس بفضل مشهد يظهر انفجار ضخم بصور بطيئة من زوايا مختلفة، وفي أعقاب مشهد جنس جماعي في الصحراء ينضم فيه الكثير من الأشخاص الى زوج العشاق في عملية ممارسة الحب ويختفون عندما تنتهي العملية، مثل غيمة الغبار المصورة التي تلتحم فيها الشخصيات وتنجرف في دوار الغيمة.1

تتلاعب هداس بالأحجام، الجندر وسياسات الهوية بصورة مسلية ومليئة بالاحساس بينما تكشف عوالم من الشهوانية والأضرار.1

הדס גולן (סויסה), אמנית ירושלמית עוסקת בתחושת הגוף במרחב, הוזמנה על ידי ענבל מנדס פלור להציג בקיר האמן של סדנאות האמנים תערוכה המשחקת עם החלל, משבשת אותו ומשנה את מיקומו ומקומו של הגוף בתוכו.1
​
בדיפטיך הוידאו והציור הדס מתבוננת על המצלמה ומציירת ציור בצבעי פנדה. בציור הנלווה לעבודת הוידאו, ניתן לראות את מושא הציור - מצלמת וידאו. כך נוצר מעין דיוקן עצמי במעגל סגור. אבל הדיוקן העצמי הוא של המצלמה, ולא של האמנית. המצלמה היא יותר מאמצעי טכנולוגי לייצור היצירה, היא חלק מהרעיון, מהמחשבה היצירתית. היא מושא ההתבוננות, אך היא גם המתבוננת. נוצר כאן חלל סגור, בין הציור והוידאו, מעין מעגל מושלם המזין את עצמו. הדס מנהלת דיאלוג עם החלל ההיסטורי והמתפורר שסביבה כשבכל אותה העת ראש בובה ניצב מאחוריה ומתבונן. חפץ דומם זה, המייצג פעולת התבוננות, משקף את מבט הצופה. הבובה מקבלת חיים ודיוקן משלה וכך הופכת באופן הומוריסטי ליצור אנושי.1

בסטודיו שלה ב'מפעל' יצרה גם את הוידאו השני, בו ניתן לראות את המובייל העשוי חלקי גוף, אותם חלקי גוף שהשתלטו על חלל הגלריה. לידיים הארוכות מעין חיים משל עצמן; הן תובעות לעצמן את החלל. הדס משחקת עם הפנים והחוץ של הגופים כשהיא תופרת את הבובות מבד לייקרה, שמשמש לרוב לבטנות וכאן משמש כעור חיצוני לדמויות שהיא יוצרת. הבובות, חלקן איברים לכשעצמם, מאתגרות אידאות של גוף ואת שלמותו בהיותן בשרניות, חושיות, גרוטסקיות וגופניות.1

גם הציור על הקיר ממול נוצר בסטודיו במפעל. אפשר לפרש אותו כתיעוד של קיר המבנה, אך ניתן לראות בו גם תיאור של העבודה המרכזית, של קלוז-אפ על ענן האבק והכאוס החושני שנמצא בו.1

בעבודה המרכזית של התערוכה, שנקראת באותו השם - נקודת זבריצקי, אנו עדים למלחמה שמימית בין גופים שונים הנעים בחלל. ההתרחשות מזכירה מאבק אלים וגם מעשה אהבה. הקומפוזיציה ההומוריסטית של איברים המתפרצים מתוך ענן לקוחה מתוך עולם ההנפשה והקומיקס, בו ישנו שימוש רב בענן מאבק שכזה כקונבנציה למאבק פיזי בין שתי דמויות או יותר (לרב הדמויות יוצאות בשלום מעננים שכאלו). דימוי זה - שנולד כפתרון לקושי לצייר ולהנפיש רגעים מלאי אנדרלמוסיה - מאפשר לאלימות לצמוח למימדים נוספים ואישיים, הנובעים מדמיון הצופה. הדס לוקחת את רגע שיא סחרור זה, והופכת אותו לנוכח וגשמי. השם 'נקודת זבריצקי' מתייחס לסרט פולחן משנת 1970 של מיכאלאנג’לו אנטוניוני. הסרט (שכשל בקופות) התפרסם במיוחד בזכות סצנה בה מצולם פיצוץ גדול מימדים בהילוך איטי ומזוויות שונות, ובעקבות סצנת אורגיה מדברית המונית, בה אנשים רבים מצטרפים לזוג האוהבים במעשה האהבה, אך נעלמים כשהמעשה מסתיים, בדומה לענן אבק מצויר בו הדמויות מצטרפות ונסחפות לתוך סחרור הענן.1

הדס משחקת עם פרופורציות, מגדר ופוליטיקת זהויות באופן משעשע ומלא חמלה כשהיא חושפת עולמות של ארוטיקה ופגיעות.1​