Artist Wall
Eye Sight | Eli Levinger
Curator: Dveer Shaked​
​Opening: Monday, September 2, 2019 at 20:00
Closing: Friday, October 4, 2019

جدارية فنان
مرآة عيون | إيلي ليفنجر
قيّم ة: دفير شاكيد
افتتاح: الاثنين, 2 سبتمبر, 2019, الساعة 20:00​
​​​​​ختام المعرض: الجمعة, 4 أكتوبر 2019​

קיר אמן
מראה עיניים | אלי לוינגר
אוצר: דביר שקד
פתיחה: יום שני, 2 בספטמבר, 2019 בשעה 20:00
נעילה: יום שישי, 4 באוקטובר 2019​

אלי לוינגר, ללא כותרת, 2019, אקריליק על בד

In Eli Levinger’s paintings in the current exhibition, eyes appear as the repeated subject linking all of the works. These are not portraits in the conventional sense of the word, as the paintings depict eyes only, taken out of their context or any specific figure. The image of the eyes breathes life into the paintings and personifies them – not only does the viewer observe the painting, but the painting looks back with a penetrating gaze, in a kind of reminder of the Temple of Apollo at Delphi, with its inscription: “Know thyself.” The viewer becomes self-aware even when the eyes staring into the viewer are still, no more than an image. The painting is all-seeing; observing us with an intelligent gaze concealing more than it reveals. We are told that the eyes are the “window to the soul.” If so, we are gazing on a painting with a soul, a kind of independent entity exceeding the borders of the canvas to maintain an existence in space.

Levinger’s painting calls upon us to open our eyes – literally - and take a good look at ourselves through the painting.

One of the paintings depicts the Medusa, the mythological monster whose gaze turns anyone who looks at her to stone, transforming seeing into an act embodying risk. We are warned not to look too closely, to avoid the direct gaze, as gazing within the self too penetratingly and too directly may be dangerous. But we are unable to tear our gaze away, which explains why the Medusa has felled so many victims. We move between the desire to look reality in the eye, to look at ourselves, and between the paralyzing fear of seeing the truth.

The paintings are in the Expressionist style, with influences from Naïve Art, with bold colors and visible, greatly expressive and numerous brushstrokes. As usual with naïve painters, the pictures are from the imagination and not from observation. The paintings provide a look at how the artist perceives things, how he thinks about them, and the emotional charges with which he activates the paintings, with no attempt at objectivity. Waiving any striving for objectivity or neutrality makes the paintings personal, and, indeed, we see in them Levinger’s sensitivity and personality.

​Eli Levinger is an expressive artist, who sometimes works in the naïve style, who loves to research the soul and the realm of fantasy, is interested in social art reflecting the urban life around us as well as the internal conflicts in the society in which we live.
He has shown his works in solo and group exhibitions in Israel and abroad. Levinger earned his undergraduate degree and teacher’s license from the Beit Berl Academic College Department of Art and Education.

في لوحات إيلي لفينجر المعروضة في المعرض ، تظهر العيون كموضوع متكرر يربط بين جميع الأعمال. هذه ليست بورتريهات ؛ بل تصف العيون فقط ، وعادة ما تكون منفصلة عن سياق معين أو شخصية معينة.  صور العيون تنفخ الحياة في اللوحات، التي تخضع لأنسنة - لا ينظر المشاهد إلى اللوحة فحسب ، بل تُرجع اللوحة نظرة ثاقبة ، تذكيرًا بمعبد في دلفي ، حيث تم نقش عنوان "اعرف نفسك" في معبد مخصص لأبولو. يصبح المشاهد واع لنفسه ، على الرغم من أن العيون التي تجحظه ساكنة، مجرد شكل ولا شيء غير ذلك. اللوحة التي يراها كلها ينظر إلينا بمظهر أكثر ذكاءً يخفي أكثر مما يكشف. العيون هي نافذة الروح ، كما قيل لنا. لذلك ، نحن ننظر إلى لوحة مفعمة بالحيوية ، نوع من الكيان المستقل الذي يتجاوز حدود القماش ويتواجد في الفضاء.1

تدعونا اللوحة لفتح أعيننا ، حرفيا ، والنظر إلى أنفسنا من خلالها.
في إحدى اللوحات ، نرى ميدوسا ، الوحش الأسطوري الذي تحول كل نظرة  له صاحبها إلى حجر. وهكذا تحول عملية النظر أيضًا لإجراء ينطوي على خطر. نحن نُحذر من عدم التأمل كثيرا ، تجنب النظرة المباشرة. التأمل الداخلي، إذا كان مخترقًا ومباشرًا جدًا ، يمكن أن يكون خطرًا. لكن لا يسعنا إلا أن ننظر. ليس صدفة، أن الميدوسا قضت على الكثير من الضحايا في الأساطير. نحن ننتقل بين الرغبة في أن ننظر بشكل مريح إلى الواقع ، وإلى أنفسنا ، والخوف الذي يشل من رؤية الحقيقة.
تم رسم اللوحات بأسلوب تعبيري ، مع تأثيرات الفن الساذج ،الألوان الزاهية والعديد من حركات الفرشاة التعبيرية. كما هو كما هي العادة لدى  الفنانين بالأسلوب الساذج ، يتم رسم اللوحات من الخيال بدلاً من التأمل. هي بمثابة مرآة لكيف يدرك الفنان الأشياء، كيف يفكر فيها وأي شحنات يفعل عليها، دون  أي محاولة للموضوعية. إن التخلي عن طموح الموضوعية والحياد يجعل اللوحات شخصية ، وبالفعل يمكن أن نلاحظ عليها حساسية ليفنجر وشخصيته.1

إيلي ليفنجر، فنان تعبيري ، ساذج في بعض الأحيان يحب استكشاف العقل والخيال ، مهتم بالفن الاجتماعي الذي يعكس الحياة الحضرية المحيطة بنا والصراعات الداخلية للمجتمع الذي نعيش فيه.1
 شارك في معارض فردية وجماعية في مؤسسات عدة في إسرائيل وحول العالم. يحمل لقبا أولا وشهادة تدريس من كلية بيت بيرل الأكاديمية.1​

בציורים של אלי לוינגר המוצגים בתערוכה, מופיעות העיניים כנושא חוזר המחבר בין כל העבודות. אלה אינם פורטרטים; הם מתארים רק עיניים, מנותקות לרוב מהקשר או דמות ספציפית. דימויי העיניים מפיחים חיים בציורים, שמקבלים האנשה - לא רק שהצופה מתבונן בציור, אלא הציור מחזיר מבט חודר, מעין תזכורת למקדש בדלפי, בו נחקקה הכתובת "דע את עצמך", במקדש המוקדש לאפולו. הצופה נעשה מודע לעצמו, אפילו שהעיניים הנעוצות בו הן דוממות, דימוי ותו לא. הציור הוא רואה כל; הוא מתבונן עלינו במבט חכם שמסתיר יותר משהוא מגלה. העיניים הן החלון לנשמה, כך נאמר לנו. אם כך, אנחנו מביטים בציור בעל נשמה, מעין יישות עצמאית שחורגת מגבולות הקנבס ומתקיימת במרחב.1

הציור קורא לנו לפתוח עיניים, פשוטו כמשמעו, ולהתבונן בעצמנו דרך הציור.1

באחד מהציורים, אנו רואים את מדוזה, המפלצת המיתולוגית שכל מבט בה הופך את המתבונן בה לאבן. בכך הופכת הראיה גם לפעולה שטמון בה סיכון. אנו מוזהרים לא להתבונן יותר מדי, להמנע ממבט ישיר. ההתבוננות הפנימית, אם היא חודרת מדי וישירה מדי, יכולה להוות סכנה. אך אנחנו לא יכולים שלא להסתכל; לא סתם מדוזה גבתה קורבנות רבים במיתולוגיה. אנו נעים בין הרצון להסתכל נכוחה במציאות, בעצמנו, לבין הפחד המשתק מראיית האמת.1

הציורים מצויירים בסגנון אקספרסיבי, עם השפעות מהאמנות הנאיבית, בצבעים עזים ותנועות מכחול רבות הבעה. כנהוג אצל אמני הסגנון הנאיבי, הציורים מצויירים מהדמיון ולא מהתבוננות. הם מראה של איך האמן תופס דברים, איך הוא חושב עליהם ואיזה מטענים הוא מפעיל עליהם, ואין ניסיון לאובייקטיביות. הויתור על השאיפה לאובייקטיביות, לניטרליות, הופך את הציורים לאישיים, ואכן ניתן לראות עליהם את הרגישות והאישיות של לוינגר.1​

אלי לוינגר, אומן אקספרסיבי, לעיתים נאיבי שאוהב לחקור את הנפש והפנטזיה, מתעניין באומנות חברתית המשקפת את החיים העירוניים שנמצאים מסביבנו ואת הקונפליקטים הפנימיים שבחברה שבה אנחנו חיים.1
הציג בתערוכות יחיד וקבוצתיות במוסדות שונים בארץ ובעולם. בוגר תואר ראשון ותעודת הוראה מהמכללה האקדמית בית ברל.1