Docu Performance |
أداء وثائقي |
דוקו פרפורמנס |
|
May - July 2012
Artists: Beni Kori, Abraham Kritzman, Tami Lebovits, Ayelet Lerman, Li Lorian, Karin Mendelvoici Curator: Guy Gutman |
أيار - تموز 2012
الفنانين المشاركين : لي لوريا، تمار ليفوفيتش، اييلت ليرمان، كرين مندلوفيتش، بيني كوري، افي كريتسمان امينه المعرض : جي غوتما |
מאי - יולי 2012
מציגים: לי לוריאן, תמי ליבוביץ', אילת לרמן, קרין מנדלוביץ, בני קורי, אברהם קריצמן אוצר: גיא גוטמן |
|
ولدت الفكره للمعرض والحدث الفني "اداء وثائقي"، وتم انتاجه في المساحه الكامنه ما بين آلآداء والتوثيق. المعرض يتطلب كشف مسار/ تحرك كامل، حميمي، مؤلم، من مراحل البحث والتوثيق الآوائل،عن طريق العمل المرئي حتى جسم فني.
بمعنى ان "اداء وثائقي" ليس معرض اعمال فنية ثابتة ومشاهد خالده لدى الجمهور الذي حضر، بل تقام نتيجة توتر بين الثبات المتخييل للمادة الموثقة وبين زوال الفعل الذي عاد الى ظلمة الذاكرة. في المرحلة الاولى طًلب من الفنانين، كل بطريقته وبحسب إختياره، شيئ من الواقع. في المرحلة التي تلتها قام كل فنان بإبتداع عمل مستوحى من عمل التوثيق. حتى هذه العملية ذاتها تم توثيقها وتحولت الى عمل. المعرض "اداء وثائقي" يضع الاعمال الآدائية المختلفة هذه الي جانب تلك على آمل ان ينتج عنها توتر وصدى يًمَكن المتفرج من التفاعل معها وتمكنه ايضا من حيازة مساحة خاصة به. المشتقة اللغوية للكلمة وثائقي هي إنتاج وثيقة - مستند. من الممكن النظر الى " اداء وثائقي" على انه تتابع لمستندات العمل.1 والمحكمين والتي تتجمع فوق بعضها. وتكتب ثانية بعضها البعض. للمستند منزلة من المرجعية، وشرعية لما هو مكتوب فيه. ولكن المستند الإنساني، الجسد المتحرك، لا يمكن ان يبقى شرعياَ لفترة زمنية متواصلة. إنه يكشف في كل لحظه ممكنة معلومات متناقضة، وعبارات متناقضة. تعب، قلق، تركيز - مساحات ما بين كمال الإدعاء الفني وما بين محدودية بدنية الجسد. قد تكون هذه المساحة عبارة عن القوة المركزية لفن الآداء. والذي يكشف هشاشة هذه اللغة، وقابلية إصابة النية الفنية. ومع هذا، وبالرغم من كل شيء هي محاولة عنيدة للإمساك بالعابر.1 |
התערוכה ואירוע האמנות דוקו-פרפורמנס נולדו והתגבשו בתוך המרווח הקיים בין שתי המילים דוקו ופרפורמנס. התערוכה מבקשת לחשוף מהלך שלם, אינטימי, פגיע, משלבי המחקר והתיעוד הראשונים, דרך הפעולה החזותית ועד לאובייקט האמנות. במובן הזה דוקו-פרפרומנס איננה תערוכה של אובייקטים אמנותיים יציבים ובני אלמוות הנצפים על ידי קהל מבקרים מביני דבר, אלא מתקיימת במתח בין הקביעות המדומה של החומר המתועד לבין ההיעלמות של הפעולה שהתרחשה אל נבכי הזכרון
התערוכה נבנתה בשלושה שלבים: בשלב הראשון התבקשו האמנים לתעד כל אחד בדרכו פיסת מציאות על פי בחירתו. בשלב הבא ביצע כל אמן בגלריה עצמה פעולה הנגזרת ממעשה התיעוד. גם פעולה זו תועדה והפכה היא עצמה לעבודה חדשה. התערוכה דוקו-פרפורמנס מניחה את האקטים התיעודיים השונים זה לצד זה כך שייווצר בינם מתח והדהוד המאפשרים לצופה להוסיף חיבורים ומרווחים משל עצמו.1 הנגזרת של המילה "דוקומנטרי" היא ייצור של דוקומנט - מסמך.1 ניתן לחשוב על דוקו-פרפורמנס כרצף של מסמכי עבודה ומסמכי רפרנטים הנערמים זה על גבי זה, המשכתבים זה את זה. למסמך יש מעמד של סמכות, של תקפות לגבי הדברים האמורים בו, אלא שהמסמך האנושי, הגוף הפועל, אינו יכול להישאר סמכותי לאורך זמן. הוא חושף בכל רגע נתון אינפורמציות סותרות, ומבעים נסתרים: עייפות, דאגה, ריכוז - מרווחים בין השלמות של הטיעון האמנותי לבין המגבלות הפיזיות של הגוף. ייתכן שמרווח זה הוא כוחה המרכזי של אמנות הפרפורמנס. שהיא חושפת את השבריריות של השיח, את הפגיעות של הכוונה האמנותית. ובכל זאת, ולמרות הכל היא ניסיון עיקש ללכוד את הבר-חלוף.1 |