Artist Wall
|
جدار فنان
|
קיר אמן
|
|
At the very heart of modern Jerusalem there is a site of immeasurable political historical significance. A Muslim graveyard that dates back to the Crusaders Period, and remained active through the Mamluk Period, and the Othman Period. It served as burial grounds for over 1000 years, and contains four different layers of burial. The burial styles and tombstones attest to the diversity of Jerusalem’s Muslim population, which has been living in the city for more than a thousand year.
At the dawn of the 20th century, “Palace Hotel” (today’s “Waldorf Astoria”) was built on the south side of the graveyard. A decade after the foundation of Israel, a public park (Independence Park) was inaugurated in the place, taking up most of the graveyard’s area. The construction of the hotel and the park (as well as a parking lot and schools) was accompanied by the destruction of the vast majority of the graves, and the graveyard’s area has shrunk from 200 acres to only 20 acres. Most of the tombstones that remain to this day are located around Mamilla Pool. Over the past few years, Jerusalem Municipality and the State of Israel promote several construction and development plans for the area. The most famous of the these is the construction of the Museum of Tolerance funded by Los Angeles’ Simon Wiesenthal Center. Archeological excavations in a fairly large area – from the designated graveyard complex to the Museum – unearthed hundreds of Muslim graves that were removed from the site. After a public and legal struggle in 2006-2008, the supreme court ruled in favor of the establishment of the Museum, despite the archeological findings and the recommendations of various archeologists to stop all digs in the site. The Muslim graveyard is not recognized by Israeli policy makers and public as a significant heritage site in the city’s history, but rather as prime real estate property. A mélange of political and financial interests, as well as a great deal of ignorance and indifference to local heritage have led to the approval of the construction of the Museum of Tolerance. In fact, the graveyard is the most significant testament to the history of the Muslim past in west Jerusalem. In 2010 I moved to Jerusalem in order to study at Bezalel, and chose to live in the center of the city. Around that time, I started working in a restaurant located across from the graveyard’s site. Works on the ground have already started in preparation for the establishment of the Museum of Tolerance, and I often took photographs in the Park, particularly of the different graves that are still there. From that point on, the site has become an integral part of my everyday life, triggering questions about what actually takes place in the graveyard area while the Museum is being built. One of my goals in my practice is to examine the role of the medium of photography, which lingers as a disturbing leftover, in an event of capitalist, unrelenting “urban renewal” – alongside processes of erasing the other and abstracting memory, which take place simultaneously in the site on which – quite ironically – the Museum of Tolerance is being built. Massat Bilu - Issler (b. 1987, Israel) lives and works in Berlin, Germany. She graduated from the Photography Department of Bezalel Academy of Arts and Design, Jerusalem. Her works were featured in group exhibitions in Jerusalem, Tel Aviv, and Washington DC. |
يقع في مركز مدينة القدس العصريّة، موقع ذي أهميّة تاريخيّة وسياسية عظيمة، الا وهو المقبرة الاسلاميّة. تعود المقبرة الى الفترة الصليبية، واُستخدمت في عهد المماليك، ومن ثم في العهد العثماني. دٌفِن فيها الأموات لأكثر من الف عام. تشمل المقبرة أربع طبقات مختلفة للدفن. يدلُّ أسلوب الدفن بها والضرائح، على التنوع لدى السكان العرب المسلمين في القدس، الذين عاشوا وعملوا في المدينة لأكثر من ألف عام.1
في بداية القرن العشرين، اقيم في الطرف الجنوبي للمقبرة، فندق "بالاس" (الذي يُعرف اليوم بإسم "والدورف استوريا”). بعد مرور عشر سنوات على إقامة دولة اسرائيل، اقيمت حديقة عامة (حديقة الاستقلال)، على معظم مساحة المقبرة. رافق إقامة الفندق والحديقة العامة - بالإذافة للمدرسة وموقف السيارات- عملية هدم وتدمير لجزء كبير من القبور، لتتقلص مساحة المقبرة من 200 دونم الى 20 دونم. ومعظم الضرائح التي نجت، موجودة اليوم في محيط بركة مأمن الله (ماميلا بالعبرية).1 تعمل بلدية القدس ودولة اسرائيل، في السنوات الاخيرة، على تطوير المنطقة والبناء فيها. من بين هذه البرامج والمشاريع المتعددة، يتم العمل على إقامة متحف التسامح – بتمويل من مركز شمعون فيزنتال من لوس انجليس. كشفت الحفريات الأثريّة، التي شملت مساحة شاسعة – امتدت من المقبرة وحتى المتحف – عن العديد من القبور الاسلامية، التي تم اخلائها. بعد نضال جماهيري استمر لعامين من ال2006 وحتى 2008، وافقت المحكمة العليا على إقامة المتحف، وهذا على الرغم مما كشفت عنه الحفريات، وتوصيات علماء آثار مختلفين، بوقف عمليات الحفر في المكان.1 لا تُعتبر المقبرة الاسلامية، في اوساط الجمهور الاسرائيلي ومسؤوليه، موقعا ذي أهميّة تاريخيّة للمدينة، وانما ملكيّة عقاريّة ذات أرباح مستقبلية. مجموعة من المصالح الإقتصاديّة والسياسية، والجهل والتجاهل بالحضارة المحلية، ادت الى إقرار بناء متحف التسامح مكان المقبرة. عملياً، المقبرة هي الشاهد الأهم على التاريخ الاسلامي في القدس الغربية.1 انتقلتُ الى القدس عام 2010 لغرض التعليم في كلية بيتسلئيل، واخترت ان اسكن في مركز المدينة. بدأت العمل حينها في مطعم متواجد مقابل المقبرة، وكان قد تم البدء فعلا بالعمل في المنطقة لإقامة متحف التسامح – صورتُ الحديقة أكثر من مرة، وما تبقى فيها من قبور. ومذ وقتها تحوّل هذا المكان الى جزء من تفاصيل حياتي اليومية، وراودتني بأعقاب هذا العديد من الاسئلة حول ما يحدث بالفعل في المقبرة خلال بناء المتحف.1 احدى الغايات التي أردت انجازها في هذا العمل هو فهم دور التصوير كأداة، في واقع مدينة تمر بتغييرات رأسمالية، عديمة الكوابح، الى جانب عملية إلغاء الآخر ومحو ذكراه، والتي تجري في الموقع، الذي سيتم بناء متحف التسامح فيه - ويال السخرية.1 |
בלב ליבה הפועם של העיר ירושלים המודרנית נמצא אתר בעל חשיבות היסטורית פוליטית לאין שיעור. בית קברות מוסלמי שראשיתו בתקופה הצלבנית, המשכו בתקופה הממלוכית, עובר דרך התקופה העות'מנית ואילך. הקבורה בו נמשכה למעלה מאלף שנים. האתר מכיל ארבע שכבות קבורה שונות. סגנונות הקבורה שבו והמצבות מעידים על רבגוניותה של האוכלוסייה המוסלמית הירושלמית שגרה בעיר ופעלה ברצף יותר מאלף שנה.1
בראשית המאה ה-20 הוקם, בקצהו הדרומי של בית הקברות, מלון "פאלאס" (כיום "וולדורף אסטוריה"). כעשור לאחר שנוסדה ישראל, הוקם על מרבית שטח בית הקברות גן ציבורי ("גן העצמאות"). הקמת המלון והגן )בכלל זה גם חניון ובתי ספר) לוותה בהרס של חלק ניכר מהקברים ושטח הבית הקברות הצטמצם מ-200 דונם ל-20 דונם. מרבית המצבות שנשתמרו נמצאות סביב בריכת ממילא.1 בשנים האחרונות מקדמות עיריית ירושלים ומדינת ישראל מספר תוכניות לבנייה ולפיתוח האזור. התוכנית המוכרת מבין הפרויקטים השונים היא הקמת "מוזיאון הסובלנות" - במימון מרכז שמעון ויזנטל מלוס אנג'לס. בחפירות ארכיאולוגיות שנערכו בשטח גדול למדי - ממתחם בית הקברות המיועד ועד למוזיאון - נחשפו מאות קברים מוסלמיים אשר פונו מהמקום. לאחר מאבק ציבורי ומשפטי שהתקיים בין השנים 2008-2006, אישר בג"ץ את הקמת המוזיאון, וזאת על אף הממצאים שנחשפו, והמלצתם של ארכיאולוגים שונים שלא להמשיך ולחפור במקום.1 בית הקברות המוסלמי אינו מזוהה בקרב קובעי המדיניות והציבור בישראל כאתר מורשת בעל חשיבות בתולדות העיר, אלא כנכס נדל"ן רב-פוטנציאל. שילוב של אינטרסים פוליטיים וכלכליים, מידה רבה של בורות והתעלמות מהמורשת המקומית, הם אלה שהובילו לאישור בניית מוזיאון הסובלנות. למעשה, בית הקברות הוא העדות המשמעותית ביותר להיסטוריה של העבר המוסלמי במערב ירושלים.1 בשנת 2010 עברתי לירושלים לצורך לימודי בבצלאל ובחרתי להתגורר במרכז העיר. באותה תקופה התחלתי לעבוד במסעדה שממוקמת מול אתר בית הקברות. כבר אז הוחל בעבודות בשטח לקראת הקמת מוזיאון הסובלנות - וצילמתי לא פעם בשטחי הגן, בפרט את הקברים השונים שנותרו בו. מאותו שלב הפך האתר לחלק בלתי נפרד משגרת חיי, ובעקבות זאת החלו צצות השאלות לגבי המתרחש בפועל במרחב בית הקברות בעת הקמת המוזיאון.1 אחת מהמטרות שהצבתי לעצמי בעבודתי היא לברר מהו תפקידו של מדיום הצילום, שנותר כשארית מטרידה, באירוע של "התחדשות עירונית", קפיטליסטית, חסרת מעצורים - לצד תהליכים של מחיקת האחר, והפשטה של זיכרון המתרחשים במקביל באתר, שעליו נבנה – למרבה האירוניה – מוזיאון הסובלנות.1 משאת בילו - איסלר (נ. 1987, ישראל) חיה ויוצרת בברלין, גרמניה. בוגרת המחלקה לצילום בבצלאל, אקדמיה לאמנות ועיצוב, ירושלים. הציגה בתערוכות קבוצתיות בירושלים, תל אביב וושינגטון די סי.1 |