Conversation Between Etti Abergel And Judith AppletonConversation Between Etti Abergel
And Judith Appleton Judith Appleton, a graduate of the Bezalel Academy art department, has participated in group and one-person exhibitions. Over the years she has explored landscape painting more deeply, drawing and painting Israeli and other landscapes, working through direct observation and compositional abstraction, and drawing figures and portraits. Following a residency at the Upernavik Museum Retreat, Greenland, where she experienced an entirely different type landscape, we asked her more about how she worked there. EA: You have been drawing landscapes in Israel over the years, mostly line drawings which are essentially minimalistic. But on your recent trip to Greenland you had to address a different type of landscape. What was different about your work process there, how did local conditions impact your process? JA: When I arrived, it seemed to me that the landscape was like the Dead Sea or the Mitzpe Ramon area, both of which I love, the only difference being that it was white. I painted the same scene every day, searching for the colors in the “whites” over the course of the day. EA: How did you deal with a landscape with such a dramatic presence, and why paint something so powerful? JA: I separated the black and white work in charcoal from the oil paintings in color. The charcoal demanded slower work than quick pencil drawings outside in the cold. I concentrated on several subjects: “my” iceberg, the one in “the back yard”; the more distant vista with its feeling of infinite space; the polar bear skull in the house; objects in the local museum and historical photographs (as a guest of the Museum, I had access to its collection); the fascinating picture of the hunters venturing onto the ice each morning; the 3 boats frozen on the shore; the sled dogs tied up outside (which I only photographed); and the sleds. EA: Were you aware of the poetics of the locale? Did you have an advance plan as to what you would do? Did traveling so far change your approach to drawing? JA: The imagery of the 3 boats was close to the surface (a reproduction of Van Gogh’s boats on the shore hung in my grandparents› apartment), but it was only in retrospect that I was reminded of paintings such as Breughel›s hunters. Georgia O’Keefe was present as I tried to “ignore” her. While at the Museum, I read a great deal about 20th century explorers and the painter Rockwell Kent (whose engravings were also embedded in my subconscious memory). All I had planned was to work through observation of the local landscape, and draw artifacts in the Museum. I was searching for the best compositional approach to depict the character of the locale, the luminous light, the tremendous quiet, the slow pace, and the feeling of being at the edge. EA: What would you say is the dominant characteristic of working so far from a local atmosphere? JA: I was in the last house at the end of the last street on the island, which gave me a feeling of being “at the edge of the world,” with maximum concentration on art, which is difficult in one›s daily life. As a guest of “the world’s northernmost museum” I had the opportunity to read about the history and culture of Greenland and to think about survival. The local inhabitants used to live a communal life, almost like a kibbutz, in which mutual assistance was the dominant factor in survival. At present, the traditional hunting culture is threatened by modern developments, and tradition is vying with modernization. I realize that the hunters trudging across the ice go home to a house with internet in the evening. However, a storm can cause a breakdown in telecommunications, producing a feeling of intense isolation. I also saw mutual trust, with cars left with the key in the ignition in front of the hypermarket. EA: What is the light like? JA: I arrived one week after the «return of the sun» was celebrated after several months of winter darkness. It was still dark at 08:00, but by 10:00 I could work in full daylight. At first twilight came about 16:30 but only three weeks later it was still light at 18:30. The twilight is very long, as is the very slow sunrise in the morning. The sunsets are spectacular, and the stars are very bright. I would say that the light at 16:00 was like noon here. EA: Tell me about your night drawings. JA: Every night I put out a sketch pad, hoping that I would see the Northern Lights. Finally, two weeks later, I felt a shimmering during the night which woke me up. I couldn›t believe I was actually seeing the “sky show,” like a thin whitish/greenish curtain billowing across the sky in slow motion. Another time the light looked like a fountain shape. EA: Your drawings are mostly horizontal. Did this composition come directly from the landscape, or was it an arbitrary decision? JA: The space feels infinite, with delicate bands of color. I ended up painting panorama shapes, long and wide. The houses look like play houses built according to children’s drawings, with triangle on top of rectangular shapes in bright colors against the snow. Although I usually tend towards vertical compositions, most of my work from Greenland is horizontal. EA: Where was the interface between your subjectivity and the local landscape? How do you fit your Israeli landscapes in with the snowy landscape? JA: When I returned from Italy, everything here seemed brown and dry, but when I returned from Greenland, Israel seemed to be bursting with intense color. I travel abroad in order to return with a clearer vision. The internal journey involved concentration and a vision of a people surviving in an extreme climate. EA: You mentioned the motif of the sledge. Beuys used the sled as an image of rescue and survival. What was your experience of the sled, and were there additional objects which found a place in your work? JA: The sleds are still functional. I drew old sleds in the museum and loved the shape, then saw sleds outside houses, with their graceful shapes against the snow. The sled is also the antithesis of the industrialized world, it is connected to the animal world, and represents the holdout against the snowmobile, which threatens to overtake its functions. The objects in the museum which aught my eye were barrels, carved figures of bone and tusk (many of hunters, most with a sense of humor), and a grindstone. EA: What made you choose to paint a polar bear skin for your wall piece? JA: The polar bear is the most dangerous animal to the hunter, and the man who kills it is the mightiest hunter. The polar bear is also mentioned in the saga of the strong man, and many old photos show hunters wearing polar bear skin trousers. The women did all the work of preparing the skins and rowing the kayaks. The decision and the focus on the image grew out of an art dialogue about the hunting culture with my co-resident in the house, the imagery of laundry hanging outside, the presence of the skull, thoughts about the division of roles, and thoughts about animals and human survival. |
محادثة – يهوديت افلطون وإيتي ابرجيلمحادثة – يهوديت افلطون وإيتي ابرجيل
تتبعاً للرحلة التي قامت بها يهوديت أفلطون إلى جرينلاند، ومكوثها هناك ضيفة على المتحف المحلي «اوفرنفيك »، قمنا بإعداد هذه المحادثة معها حول تلك الزيارة وإنطباعاتها عن المكان. يهوديت أفلطون هي رسّامة، خريجة قسم الفنون في بيتسلئيل، عرضت أعمالا لها بشكل جماعيّ وفرديّ. مع الوقت، تتعمق برسم المناظر الطبيعية التجريديّة وتقوم برصد وتبسيط لبنيّة الرسم، وهي تفعل هذا في أنحاء البلاد والعالم، كما انها تعود إلى البحث عن طريق رسم السكيتش لشخصيات، وبورتريهات لأناس مقربين لها. لقد تمت دعوتها مؤخراً للمكوث في جرينلاند لمدة شهر، وهناك إنكشفت على تجربة إبداع مختلفة أردنا ان نستوضح معالمها في محادثة معها: أ. أ طوال سنوات، قمت برسم المناظر الطبيعية في البلاد. رسوم سكيتش، تقليليّة ) minimalist ( في جوهرها. ومؤخراً تعاملت مع طبيعة مختلفة تماما في رحلتك إلى جرينلاند. ما الذي اختلف في طريقة عملك هناك؟ هل أملّت شروط المكان عليك طريقة التمعنّ بالطبيعة؟ ي. أ عندما وصلت إلى جرينلاند خُيّل إليّ أنها إستمرار لمنظر البحر الميت، وإنما أكثر بياضاً. من بعدها إمتزجت المناظر الطبيعية بالكحليّ، الرماديّ والورديّ وتغيّرت خلال النهار. أ. أ وهل من الممكن وصف هذه التجربة الجويّة بالرسم؟ كيف من الممكن التطرق بالرسم للتغيرات الجويّة الملموسة والدراماتيكّية، ولماذا إخترت رسم منظر طبيعيّ مشحون بكل هذه القوة؟ ي. أ لقد قمت بالفصل ما بين رسم السكيتشات وما بين العمل بالألوان الزيتيّة، كما وقمت بالفصل فيما بين الموضوع وطريقة معالجته. وقد فصلت ايضا ما بين الرسم بالفحم الذي يستهلك وقتاً أطول وثابرت على إتمامه في البيت وما بين الرسم بقلم الرصاص، كنوع من الرسم السريع من الممكن إتمامه خارج المنزل. كرّست كل يوم لتطوير سلسلة من الموضوعات التي اخترتها مثل: الجبل الجليديّ «الخاص بي » )قمت كل يوم بإكتشاف جبل جليديّ في الطبيعة ورسمه(، «الطبيعة البعيدة » الشعور ب »لا نهائيتها « ،» جمجمة الدبّ الأبيض » )التي كانت في البيت الذي أسكنه(، «أغراض في المتحف وصور تاريخيّة » )المتحف المحليّ الذي إستضافني وكان مفتوحاً أمامي عندما شأت(، «شخصيّة الصياد »، لقد لاحقت صيادين يقومون بالتصيد في الجليد إستكمالا لعمل لبرويجل، وهي صورة الثلاث مراكب على الشاطئ، عمل يرتبط لدي بصورة لفان جوخ كانت معلقة في طفولتي في بيت جدتي. أما الكلاب )قمت فقط بتصوريهم( والزلاجات الجليديّة. أ. أ هل كانت شاعريّة المكان معروفة لك مقدماً؟ هل عرفت انك ستنتجين هناك كما تفعلين هنا؟ ام ان السفر بعيدا غيّر شيئا ما بعلاقتك في الرسم؟ ي. أ فقط فيما يخص القوارب والجمجمة والتي هي عبارة عن أيقونات ووصف للموت معروفة لي مسبقاً، شعرت انني املك صور وموديلات سابقة لها. وكل شيء ما عدا ذلك، كان لا بد لي من البحث عن الطريقة، والتشكيلة المناسبة من أجل أسرّ كل صفات المكان، الضوء، الصمت المطبق، البطء، الشعور بالهوة بالرغم من التقدم ولا نهائية الطبيعة. أ. أ اذا ما الذي يميّز التجربة الاخرى للرسم في مكان آخر بعيد عن الأستوديو وعن البيت؟ ي. أ لقد سكنت في البيت الأخير، في نهاية الشارع وعلى حدود نهاية الجزيرة، الشيء الذي يعطي شعورا بالهدوء الكبير والتركيز إلى أبعد حدّ في الفنّ، شيء من الصعب إيجاده في الحياة اليوميّة السريعة. لقد كنت ضيفة على «المتحف الأكثر شمالاً في العالم »، وقد منحني هذا إمكانيّة للتعمق في الثقافة الجرينلانديّة. لقد عاش سكان جرينلاند في الماضي حياة إشتراكيّة، بالضبط كما كان في الكيبوتس، وكان هذا بدافع المساعدة المتبادلة والبقاء المشترك. اليوم تغيّر الوضع، فمن الصعب عليهم الإكتفاء بالعيش من صيد الحيوانات، وقد تحولوا إلى صيّد الأسماك الصناعيّ. لقد جاء التحديث بتلويث بيئي رهيب. الشعور بالتهديد قوي جدا. العادات والتقاليد معرضة للخطر وموجودة بصراع يوميّ مع الحداثة. من جهة أخرى، الصيادون يسيرون كل يوم على الجليد بحثا عن الصيد وفي المساء يعودون إلى البيت ليستعملون الإنترنت. إذا ما كانت هناك عاصفة ينقطع الإنترنت والهاتف. عدم وجود علاقة مع العالم او إمكانيّة إنقطاعها يعطي شعورا بعدم الإطمئنان. يوجد هناك حياة مريحة داخل البيت ولكن من المعروف أنه من الصعب العيش في هذه الظروف الجغرافيّة القاسيّة، ولهذا تأثير ومعنى. من جهة ثانية لاحظت أن الناس تثق ببعضها البعض بشكل عام. أ. أ هل بإمكانك وصف إنطباعك عن الضوء في ذلك المكان؟ ي. أ وصلت إلى جرينلاند أسبوع بعد أن إحتفلوا بعودة الشمس بعد شتاء طويل ومعتم. لمّا تزل الظلمة تعمّ المكان حتى الساعة الثامنة صباحاً، وفي الساعة العاشرة كان هناك ما يكفي من الضوء للبدء بالرسم. في البداية، إستمر الضوء حتى الساعة الرابعة والنصف مساء وبعد ثلاثة أسابيع إستمر الضوء حتى الساعة السادسة والنصف مساء. يطول الغسق لفترة زمنيّة متواصلة. وفي الصباح، طلوع الشمس بطيء للغايّة. كحليّ، رماديّ كما أن غروب الشمس مذهل للغاية. الليل حالك للغاية، مما يتيح رؤية النجوم تلمع في قلب السماء. ضوء الظهيرة يشع فقط حوالي الساعة الرابعة مساء. أ. أ لقد رسمتِ العديد من الرسمات التي تتناول المناظر في الليل؟ ما هو الشيء الخاص في تلك الرسومات؟ ي. أ لقد تمنيتُ رؤية الشفق القطبيّ، وبالفعل، بعد أسبوعين فقط، تحققت الأمنيّة. في منتصف الليل شعرت بإختلاف في الضوء، أيقظت زميلتي ولمن نستطع تصديق المنظر من أمامنا – ستارة من الضوء الضبابيّ والأبيض، مخضّر باهت يتحرك في السماء، آخذ بالتواري. في ليلة أخرى إنجلى لنا شكل آخر، شكل نافورة. إنها إهتزازات محدودة في الضوء، والتي أنتجت أشكال ببطء كما لو أنها بلانتاريوم، وإنما وبعكس البلانتاريوم فإن المشهد المذهل كان حقيقيّ. أ. أ في رسماتك من جرينلاند هناك خط بنيويّ عرضيّ، خط عرضيّ يقسم السماء والأرض؟ هل تنبع هذه البنيّة من المناظر الطبيعيّة هناك؟ أم أن هذه التقسيمة البنيويّة تمثِّل ببساطة أعمالك بشكل عام؟ ي.أ الفضاء لا نهائيّ. تبدو المناظر هناك كرسمة أو كخطوط من الألوان الملونة الرقيقة. أما البيوت، فتبدو كبيوت الأقزام أمام هولة الطبيعة والأشكال والألوان. الأسطح المائلة، الواجهات الحمراء والألوان المُتقدّة، تبرز أمام الطبيعة الباهتة والثلج والجليد. بشكل عام فإن البنى التي أستعملها هي عاموديّة، ولكن الطبيعة هناك أملت التغيير، التوسيع البانورامي الغير منته. أ. أ أين تلتقي هذه الطبيعة وشخصك؟ كيف ترتبط الطبيعة هنا وهناك بوعيّك؟ ي. أ عندما عدت من إيطاليا، بدى لي كل شيء هنا يابس ورماديّ، وعندما عدت من جرينلاند بدى لي كل شيء هنا ملوّن وأخضر. تعيدني سفرياتي إلى الطبيعة المحليّة، السفر إلى «هناك » يعيدني إلى ال »هنا ». السفر الداخلي مرتبط بالإنكشاف إلى حياة مهددة في ظل صراع البقاء امام قوى الطبيعة، لقد أيقظت فيّ الطبيعة أفكار حول البقاء الإنساني بوقع واقعيّ قاس. أ. أ لقد ذكرت الزلاجات الجليديّة. بويس يستعملها في رسماته كإستعارة للنجاة والبقاء. كيف نظرت إلى هذا الموتيف في فضاء الجزيرة؟ هل كانت هناك أشياء أخرى امتزجت بأعمالك؟ ي. أ الزلاجة ما زالت مستعملة في المكان. لقد توجهت إلى هذا الموضوع من منطلقات خرافيّة. لقد رسمت الزلاجة القديمة في المتحف وأحببت جدا شكلها. كما انها تشكِّل نقيض العالم الصناعيّ، مربوطة للكلاب، إستعارة كاملة لعالم الحيوانات. لقد سحرتني الأغراض في المتحف كثيراً- براميل، تماثيل لشخصيات الصيادة مصنوعة من قرون الحيتان وأسد البحر )تماثيل لفناين من جرينلاند(، وأشياء أخرى. |
שיחה: יהודית אפלטון \ אתי אברג'לבעקבות מסע ושהות בתוכנית אירוח בחסות מוזיאון אופרנוויק, גרינלנד. יהודית אפלטון רשמת וציירת, בוגרת המחלקה לאמנות בצלאל, הציגה בתערוכות קבוצתיות ותערוכות יחיד. במהלך השנים היא מתעמקת ברישום נופים מופשטים ברחבי הארץ ובמהלך נסיעות בעולם, נופים מתוך התבוננות והפשטה קומפוזיציונית, כמו כן היא חוזרת ומחפשת את הדרך לרישום דמויות, דיוקנאות של אנשים קרובים לה. לאחרונה הוזמנה לשהות בת חודש בגרינלנד, שם נחשפה לחוויית יצירה אחרת אותה ביקשנו לברר בשיחה זו: א.א. במשך השנים, את רושמת את נוף הארץ. רישומים קוויים, מינימליסטיים במהותם. לאחרונה במסעך לגרינלנד התמודדת עם נוף אחר. מה היה אחר בתהליך העבודה שלך שם? האם תנאי המקום השפיעו על האופן בו התבוננת בנוף?י י.א. כשהגעתי לגרינלד הנוף נדמה היה לי כהמשך של הנוף באיזור ים המלח, רק בלבן. אחר כך הנוף התמזג בכחולים, אפורים וורידים שמשתנים במשך היום. י א.א. האם החוויה האטמוספרית הזו ניתנת לתיאור ציורי, איך מתיחסים בציור לשינויים האטמוספריים הכל כך נוכחים ודרמטיים, ולמה לצייר נוף שהוא כל כך עוצמתי מלכתחילה? י.א. הפרדתי בין העבודה בשמן לבין הרישום, גם בעניין הנושא וגם בעניין הטיפול. הפרדתי בין רישום בפחם שהוא איטי יותר כששהיתי בבית לבין רישומים מהירים בעפרון מחוץ לבית. הקדשתי בכל יום זמן לפיתוח סדרת נושאים שבחרתי כגון : הקרחון "שלי" )קרחון אחד שנהגתי לאתר בתוך הנוף באופן קבוע ולצייר אותו בכל יום(, "הנוף הרחוק" על תחושת ה"אינסופית" שלו, "גולגולת הדב הלבן" )שהיתה בבית ששהיתי בו(, "חפצים במוזיאון וצילומים היסטוריים" )הייתי אורחת של המוזיאון המקומי והיתה לי גישה חופשית למוזיאון ולספרייה(, "דמות הצייד", בעקבות ציידים בודדים בשלג שעקבתי אחריהם בהמשך לעבודתו של ברויגל, דימוי של 3 סירות על החוף שמתקשר אצלי בראש עם התמונה של ואן גוך שהיתה תלויה בילדותי בבית של סבתי, כלבים )שאותם רק צילמתי( ומזחלות. א.א. הפואטיקה של המקום כבר היתה ידועה לך מראש? ידעת שתציירי שם כמו שאת מציירת כאן? או שהנסיעה למרחקים שינתה משהו ביחס שלך לרישום? י.א. רק לגבי הסירות ודימוי הגולגולת שהן איקוניות לציורי הוואניטאס ותיאורי המוות באמנות, הרגשתי שיש לי דימוי ומודל מוקדם. לגבי השאר חיפשתי את הדרך ואת הקומפוזיציה הנכונה שתעביר את כל התכונות של המקום, את האור, את השקט העצום, את האיטיות, את תחושת הקצה שיש לה השפעה למרות הקידמה, את האינסופיות של הנוף. א.א. אז מה מאפיין את החוויה האחרת של ליצור במקום רחוק מהסטודיו, מהבית ?י י.א. גרתי בבית האחרון בסוף הרחוב בסוף האי, מה שמעניק תחושה של שקט מאד גדול וריכוז אולטימטיבי באמנות, דבר שקשה לי לבודד בחיי היומיום העמוסים שלי. הייתי אורחת של "המוזיאון הכי צפוני בעולם", וזה העניק לי אפשרות להתעמק בתרבות הגרינלנדית. הרשימו אותי התיאורים של חיי ההישרדות במקום. בעבר הם חיו חיים שיתופיים בדומה ממש לחיי הקיבוץ מתוך עזרה הדדית והישרדות משותפת. כיום המצב שונה, קשה להם לחיות על הציד והם עברו לדיג תעשייתי. המודרנה חדרה והזיהום הגלובלי מאיים. תחושת האיום חזקה שם. המסורת חשופה גם בחיי היומיום ונמצאת במאבק עם המודרנה. מצד אחד אני רואה את הציידים כל יום הולכים על הקרח לחפש ציד ובערב הם חוזרים הביתה לאינטרנט. אם יש סערה אז תקשורת האינטרנט והטלפון מתנתקת. זו הרגשה קשה שאין קשר עם העולם. יש שם חיי נוחות בתוך הבית אבל ידוע שקשה לשרוד תנאים הגיאוגרפיים האלימים, וזה משפיע. מצד שני ראיתי שאנשים נותנים אמון אחד בשני באופן כללי. א.א. את יכולה לתאר את תחושת האור של המקום? י.א. הגעתי לגרינלנד שבוע אחרי שחגגו את חזרת השמש אחרי החורף הארוך והחשוך. בשמונה בבוקר עדיין היה חשוך, אבל בעשר כבר היה מספיק אור כדי להתחיל לצייר. בהתחלה האור התמשך עד בערך 16:30 ותוך 3 שבועות האור נמשך עד בערך 18:30. יש זמן בין הערביים, קטע זמן מאד ארוך. גם בבוקר, הזריחה איטית מאד. כחול אפור וגם בערב כחול אפור ושקיעות מדהימות. בלילה מאד חשוך והכוכבים ממש נוצצים. האור ב16:00 דומה לצהריים פה. א.א. ציירת גם הרבה סקיצות של נוף לילי? מה היה מיוחד בציור הלילה? י.א. קיוויתי לראות את הזוהר הצפוני, ואחרי שבועיים זה אכן קרה. באמצע הלילה הרגשתי את שינוי האור, הערתי את שותפתי לבית ולא יכולנו להאמין למראה עינינו – וילון של אור מטושטש ולבן, חיוור ירקרק נע בשמיים, הולך ונעלם. בלילה אחר נחשפה צורה אחרת, דימוי מזרקה. אלו היו תנודות קלות של אור, שכאילו יצרו דימויים בהילוך איטי כמו במעין פלנטריום, אלא שבניגוד לפלנטריום כאן המחזה המרהיב היה אמיתי. א.א. ברישומים שלך מגרינלד יש חיתוך קומפוזיציוני רוחבי, מעין קו אופקי שמחלק את השמים והארץ, האם הקומפוזיצה נובעת ישירות מהנוף שם, או שהחיתוך הפרספקטיבי הוא מופשט ומאפיין את העבודה שלך בכלל? י.א. המרחב הוא אינסופי. הנוף נראה כרישום או פסים של צבעים מאד עדינים. הבתים נראים גמדיים למול הנוף והצורות והצבעים שלהם נראים כמו בתי צעצוע צבעוניים מאד. הגגות המשופעים והחזיתות צבועות באדום, כחול ועוד צבעים עזים כנגד הנוף החיוור השלג והקיפאון. בדרך כלל, הקומפוזיציות שלי אנכיות, אבל הנוף שם הכתיב שינוי, הרחבה, פנורמה גדולה, אופקית ואינסופית. א.א. איפה הנוף הזה פוגש את הסוביקטיביות שלך? איך מתחברים הנופים של כאן ושם אצלך בתודעה? י.א. זה היה תהליך ממוקד, שהלך והתכנס. כשחזרתי מאיטליה הכל נראה כאן יבש ואפור, וכשחזרתי מגרינלנד הכל נראה לי כאן ירוק וצבעוני מאד. הנסיעות מחזירות אותי לנוף המקומי, הנסיעות ל"שם" חזירות אותי ל"כאן". המסע הפנימי קשור בזמן שהיה לי ובחשיפה לחיים תחת צל מאויים של הישרדות אל מול כוחות הטבע, הנוף עורר בי מחשבות על הישרדות אנושית בחריפות הריאליסטית של הקיום. א.א הזכרת את מוטיב המזחלת. בויס משתמש בדימוי המזחלת כדימוי של הצלה והישרדות. כיצד את חווית את הנוכחות של המוטיב במרחב של האי? האם היו אובייקטים אחרים שהתמזגו במהלך העבודה שלך? י.א. המזחלת עדיין פונקציונלית באזור. אני ניגשתי לנושא ממקום מיתולוגי. רשמתי את המזחלת העתיקה במוזיאון ואהבתי מאד את הצורה שלה. היא גם אנטי-תיזה לעולם התעשייתי, מחוברת לכלבים כדימוי שלם של עולם החיות. החפצים במוזיאון קסמו לי מאוד - חביות , פסלונים מצחיקים של דמויות ציידים עשויים מקרניים של לוויתן ואריה ים )פסלונים של אמנים גרינלנדיים(, וכלים שונים. א.א. בציור הקיר שאת מבצעת בסדנאות, בחרת לצייר פרווה של דב לבן. למה בחרת דווקא במוטיב הזה? י.א. הדב הלבן והצייד מסמלים את הגבריות, כמו שסופר בסאגה של האיש החזק. ברישומים שלי על תסרוקות נשים ניסיתי להתייחס גם למסורת הנשית. הנשים ניקו את הפרוות אחרי הצייד, וחתרו בקיאקים. הפרווה הזאת התלויה בחוץ כסוג של כביסה היה הדבר החזותי הקיצוני הזר שחוויתי שם במקום. צילמתי כביסה קפואה תלויה בחוץ, וגם דגים מיובשים בחבל, אבל פרוות הדב הייתה סמל להישרדות שהשפיע עלי מאד, דבר שאי אפשר לראות במקום אחר. בעבר הציידים לבשו מכנסיים מפרוות דב. כיום הרבה אנשים לובשים כפפות מעור כלבי ים. זה היה סמל לחייתיות של הישרדות אנושית בתנאי אקלים קיצוניים, למתח בין חיי התרבות מול גלובליזציה. ביליתי זמן ברישום בביתן של תצוגת המזחלת והעורות של כלבי הים, אריות הים, קרן של לוויתנים, וגם קייאקים קדומים עם האביזרים שלהם. |