When a Circle Becomes the SunArtist Wall | Veronique Inbar
Curator: Neta Moses Opening: Wednesday, June 11, 2025, at 7:00 PM Closing: August 1, 2025 |
عندما تتحول الدائرة إلى شمس جدار فنان | فيرونيك عنبار
قيمة المعرض: نيتاع موزيس الافتتاح: الأربعاء 11 يونيو 2025، الساعة الإغلاق: 1 أغسطس 2025 |
כשעיגול הופך לשמשקיר אמן | ורוניק ענבר
אוצרת: נטע מוזס פתיחה: יום רביעי 11 ביוני 2025, 19:00 נעילה: 1 באוגוסט 2025 |
צבעים בריבוע, ורוניק ענבר, סטילס מתוך וידאו, 2025
|
The exhibition ״When a Circle Becomes the Sun״ by artist Veronique (Vero) Inbar unfolds around duration paintings- moving, forming images projected throughout the Art Cube Artists’ Studios. Vero traces the way in which simple forms - a circle, a square, a line - become charged images. When does a circle become the sun? What makes a square with a triangle on top into a house?
Over the years, Vero has worked in the space between cinema and visual art, using a rich and diverse toolbox to investigate, both visually and philosophically, the formation of the image. She strives for a precise yet sensitive minimalism, one that carries within it hints of a narrative without dictating it. At the heart of her language lies the image- abstract, ritualistic, and yet surprisingly personal. She approaches it relationally, as something born of social context rather than inherent essence. In ״When a Circle Becomes the Sun״, with an entire visual vocabulary at her disposal, she returns to the simple, the elemental, the almost childlike, to examine it anew. This inquiry converges on formal-existential questions: how is an image formed? And when, if at all, can a single line become a painting- or a world? The works in the exhibition draw from the world of primordial abstract painting, which they reference with loving irony. Vero creates with an awareness of the legacy of the Russian avant-garde- Kazimir Malevich’s Black Square, Wassily Kandinsky’s desire to give the point a consciousness of its own - but she doesn’t stop there. Alongside them is the spirit of American Abstract Expressionism, led by Barnett Newman, who pursued an emotionally charged line that cuts across space, separating and touching all at once. In her work, Vero combines ancient techniques with advanced algorithms, crafting a new visual language in which logic produces form. The works in the exhibition explore image formation through a spectrum of manual and technological processes, delving into the fundamentals of form and color. The fact that artificial intelligence often fails to generate the simplest of images - a house or a sunset - opens up for her a question about the very nature of the image, and about what constitutes visual knowledge. Between human intuition and technological processing, images loaded with mythical weight coalesce into a non-closed world with an internal rhythm: a slow, breathing space where the image retains the trace of human touch - even when created with digital tools. |
المعرض "عندما تتحول الدائرة إلى شمس" للفنانة فيرونيك (فيرو) عنبار مبني حول لوحات ذات مدة زمنية — صور متحركة، آخذة في التكون، تُعرض في جميع أنحاء مساحة ورش الفنانين. تتتبع فيرو كيف تتحول الأشكال البسيطة — الدائرة، المربع، الخط — إلى صور ذات معنى مشحون. متى تصبح الدائرة شمسًا؟ ما الذي يحول مربعًا عليه مثلث إلى بيت؟
على مر السنين، تعمل فيرو في المساحات بين السينما والفن البصري، مستخدمةً مجموعة أدوات غنية ومتنوعة، بهدف استكشاف تكون الصورة بصريًا وفلسفيًا. إنها تسعى إلى بساطة دقيقة وحساسة، تحمل في طياتها تلميحات لقصة دون أن تمليها. في قلب لغتها يكمن الديْمومة (الصورة) — مجردة، طقسية، ومع ذلك شخصية بشكل مفاجئ. تتعامل معها كعلاقة — كشيء يولد من سياق اجتماعي، وليس من جوهر مستقل. في معرض "عندما تتحول الدائرة إلى شمس"، حيث تتوفر لها لغة شكلية كاملة، تسعى للعودة إلى البسيط، الأولي، الطفولي تقريبًا، لتعيد التساؤل عنه. يتجمع هذا الاستكشاف حول أسئلة شكلية-وجودية: كيف تتكون الصورة؟ ومتى، إن حدث ذلك، يمكن لخط واحد أن يتحول إلى لوحة، أو إلى عالم؟ الأعمال في المعرض تستمد إلهامها من عالم الرسم التجريدي-البدائي، الذي تتعامل معه بسخرية محببة. تبدع فيرو من وعي بتراث الطليعة الروسية — المربع الأسود لكازيمير ماليفيتش، وفاسيلي كاندينسكي وطموحه في منح النقطة وعيًا خاصًا بها — لكنها لا تتوقف عند هذا الحد. إلى جانب ذلك، يحضر روح حركة التعبيرية الأمريكية، وعلى رأسها بارنيت نيومان، الذي سعى لخط مشحون بالعاطفة يعبر الفضاء، يفصل ويلامس في آن واحد. في عملها، تجمع بين تقنيات قديمة وخوارزميات متقدمة، لتخلق لغة شكلية جديدة، حيث تخلق القواعد الشكل تستكشف الأعمال في المعرض تكون الصورة من مجموعة من الإجراءات اليدوية والتكنولوجية، ومن خلال الانشغال بأساسيات الشكل واللون. حقيقة أن الذكاء الاصطناعي يفشل تحديدًا في إنتاج أبسط الصور — بيت أو غروب شمس — تفتح لها سؤالاً حول جوهر الصورة، وما هو المعرفة البصرية. بين الحدس البشري والمعالجة التكنولوجية، تخلق الصور المشحونة بثقل أسطوري معًا عالمًا غير مغلق ولكنه يمتلك إيقاعًا داخليًا، مساحة بطيئة ومتنفسة حيث تحتفظ الصورة بآثار اللمسة البشرية حتى عندما تُنشأ بأدوات رقمية |
התערוכה "כשעיגול הופך לשמש" של האמנית ורוניק (ורו) ענבר נבנית סביב ציורי משך — דימויים נעים, מתהווים, המוקרנים ברחבי חלל סדנאות האמנים. ורו מתחקה אחר הדרך שבה צורות פשוטות — עיגול, ריבוע, קו — הופכות לדימויים טעונים. מתי עיגול נעשה שמש? מה הופך ריבוע שעליו משולש לבית?1
לאורך השנים ורו פועלת במרחבים שבין קולנוע לאמנות חזותית, תוך שימוש בארגז כלים עשיר ומגוון, במטרה לחקור באופן חזותי ופילוסופי את היווצרות הדימוי. היא חותרת למינימליזם מדויק אך רגיש, כזה שמחזיק בתוכו רמזים לסיפור מבלי להכתיב אותו. במרכז השפה שלה עומד הדימוי – מופשט, טקסי, ועם זאת אישי להפתיע. היא מתייחסת אליו כיחסי — כמשהו הנולד מתוך הקשר חברתי, ולא מתוך מהות עצמאית. בתערוכה "כשעיגול הופך לשמש", כאשר שפה צורנית שלמה עומדת לרשותה, היא מבקשת לחזור אל הפשוט, הראשוני, הילדי כמעט, כדי לשאול עליו מחדש. חקירה זו מתכנסת אל שאלות צורניות־קיומיות: כיצד נוצר דימוי? ומתי, אם בכלל, קו אחד יכול להפוך לציור, או לעולם?1 העבודות בתערוכה שואבות מהעולם של הציור המופשט־הראשוני, אליו הן מתייחסות באירוניה אוהבת. ורו יוצרת מתוך מודעות למורשת של האוונגרד הרוסי — הריבוע השחור של קזימיר מאלביץ', וסילי קנדינסקי ושאיפתו להעניק לנקודה תודעה משל עצמה — אך אינה עוצרת שם. לצִדם נוכחת גם רוחה של תנועת האקספרסיוניזם האמריקאי, ובראשה ברנט ניומן, שחתר לקו טעון־רגש החוצה מרחב, מפריד ונוגע כאחד. בעבודתה היא משלבת טכניקות קדומות עם אלגוריתמים מתקדמים, ויוצרת שפה צורנית חדשה, שבה חוקיות יוצרת צורה.1 העבודות בתערוכה בוחנות את היווצרות הדימוי מתוך מנעד פעולות ידניות וטכנולוגיות, ומתוך עיסוק ביסודות הצורה והצבע. העובדה שהבינה המלאכותית נכשלת דווקא בייצור הדימויים הבסיסיים ביותר — בית או שקיעה — פותחת עבורה שאלה על מהות הדימוי, ועל מהו ידע ויזואלי. בין אינטואיציה אנושית לבין עיבוד טכנולוגי, דימויים שנטענים במשקל מיתי מייצרים יחד עולם לא־סגור אך בעל קצב פנימי, מרחב איטי ונושם שבו הדימוי שומר את עקבות המגע האנושי גם כשהוא נוצר בכלים דיגיטליים.1 |