Artist Wall | Once all Tidings will End

Alexandra Ben Abba
Curator: Lee He Shulov
Opening: Friday, September 13th, 2024, at 12:00 PM

في ختام كل بشرى ​| جدارية فنان ​


​الكساندرا بن أبا 
القيمة: لي هي شولوف
يوم الجمعة، 13 سبتمبر 2024، الساعة 12:00 ظهرًا

קיר אמן | בקץ כל בשורה


​אלכסנדרה בן אבא
אוצרת ראשית: לי היא שולוב
פתיחה: יום שישי, 13 בספטמבר, 2024, 12:00
​Once all Tidings will End* | Alexandra Ben Abba
The current exhibition in the Art Cube Artists’ Studios resulted from a project initiated by Alexandra Ben Abba and made in collaboration with a group of knitters and crocheters working for over 10 months. The installation comprises large soft textile made from knitted and crocheted chains stretched over the exhibition space of the Artist’s Wall, making it smaller and difficult to pass through. 

The large heavy pieces are full of holes, made out of thick threads of tricot, cotton, and wool in different shades of dirty white, and red. The pieces making up the textile were hand-knitted or crocheted with a hook by people of different skill levels. The textile can not be used for anything – anything but testimony. They function as evidence for hundreds of hours of handwork while thinking about the abductees, refusing to consent and give up on the hostages and continue to live as if nothing happened and “business as usual.”

The work was made out of the need for support during difficult times. 
Ben Abba began the activity on November 9, 2023, only about one month after 7.10, based on a feeling of impotence. Winter had begun with the entire country still in utter shock. In addition to her work at the Art cube Artists’ Studios, Alexandra also led art workshops in hotels for displaced families and children. But she could not succeed in overcoming the need to do something to advance the return of the hostages so she began coming to the families’ protest tent near the Knesset where she began to crochet and knit to mark out the length of passing time while we are still here awaiting their return. The crocheting and weaving marks the time while the hostages are suffering, like Penelope weaving to repel her suitors while awaiting Odysseus’s return. 

Ben Abba called the work “until their return” and invited the public to join her. She set another goal which was to stretch the chain from here – Jerusalem – to there, to Gaza. As time passed, more people – mainly women – joined at the protest tent, and slowly a regular group was formed that became partners in the project.
Preparing for the exhibition, Ben Abba turned the crocheted chain into large pieces, filling the exhibition space at the Art Cube Artists’ Studios where they created a feeling of suffocation. Hundreds of hands made the knitted and crocheted chains – men, women, boys, girls, skilled and less skillful, using what was available – wool, tricot, and fabric. The textile is made of thick, heavy, white “ropes,” dirty white in many places since it was dragged on the road at protests which people sometimes stepped on. The ropes’ full weight is visible; they threaten to fall onto the floor and pull the connectors with them. They are not attempting to create something beautiful – nevertheless, something beautiful is formed here by the repetition and the materiality imbued with obvious love.
It is impossible not to feel that the installation represents what people feel living in Israel: heaviness, a choking sensation, and helplessness. The crocheted “rope” bears additional significance: it represents a connection between all those working in the group, the bond between people who feel mutual responsibility and refuse to abandon each other. The group of crocheting women found a support circle in the collaborative work and some consolation during this unbearable year.
​
The women have been sitting and crocheting and knitting during this terrible year, awaiting the return of the hostages, unwilling to give up on them. They roll the rope into a ball, and again unroll it. The time that was crocheted into the piece will never roll backwards. This is the nature of time. The act of knitting and crocheting becomes a support circle that continues and will continue as long as needed. The rope that seeks to be stretched to Gaza states: “My wellbeing is connected with a string/ to your wellbeing” as Zelda wrote in her poem, “My Welfare.”

* The exhibition title is taken from a free translation of the title of Dan Pagis’s poem Atidot [Futurities/ Predictions]
עֲתִידוֹת / דן פגיס
הַדָּג הַגָּדוֹל שֶׁהֵקִיא אֶת יוֹנָה לֹא הוֹסִיף עוֹד
לִבְלֹעַ מְאוּמָה.1
בְּאֵין נְבוּאָה בְּמֵעָיו, הֵחֵל לִגְוֹעַ.1

מֵת הַדָּג הַגָּדוֹל וְהַיָּם הֱקִיאוֹ אֶל הַיַּבָּשָׁה,1
שְׁלֹשׁ מֵאוֹת אַמָּה שֶׁל בָּשָׂר מְאֻכְזָב וְזָנוּחַ
בְּאוֹר אַחֲרִית הַיּוֹם.1

אָז נַעֲשָׂה עִמּּוֹ חֶסֶד, אוֹת לַבָּאוֹת בִּן-רֶגַע:1
חֲבוּרוֹת סַרְטָנִים
הִקִּיפוּהוּ, שָׂמְחוּ בּוֹ, טִהֲרוּהוּ עַד תֹּם.1

בְּקֵץ כָּל בְּשׂוֹרָה מִתְרוֹמֵם עַל הַחוֹף הַשּׁוֹמֵם הַשֶּלֶד,1
עַמּוּדִים, שְׁעָרִים, מְבוֹאוֹת, כּוּכֵי סֵתֶר,1
עִיר מִקְלָט לְרוּחַ בּוֹרֵחַ. הַכֹּל נִתְקַיֵּם.1
في ختام كل بشرى* | ألكسندرا بن أبا

​يجمع المشروع الذي أنشأته ألكسندرا بن ابا بالتعاون مع مجموعة "سورجوت" أكثر من عشرة أشهر من العمل في معرض فردي في ورش الفنانين. يتكون العمل الإنشائي من صفائح كبيرة مصنوعة من حبل محبوك وممتد  في مساحة جدار الفنان مما يقلص منه ويجعل المرور من خلاله صعباً

 صفائح كبيرة، ثقيلة ومليئة بالثقوب، مصنوعة من خيوط التريكو والصوف بألوان مختلفة من الأبيض والأحمر القذر. الكروشيه باليد أو باستخدام خطاف الكروشيه في جميع أنواع مستويات المهارة. ما الذي يمكن استخدام هذه الصفائح فيه؟ من أجل لا شيء مفيد. لا لشيء إلا الشهادة. إنها بمثابة شهادة على مئات الساعات من الحياكة التي تم إنشاؤها مع التفكير في المختطفين ، بسبب عدم الرغبة في التخلي عنهم ومواصلة الحياة كالمعتاد، بسبب الحاجة إلى الدعم في الأوقات الصعبة

بدأت بن آبا  عمل الحياكة هذا في 9 نوفمبر 2023، بعد حوالي شهر فقط من الساعة 7.10، بسبب الشعور بالعجز. لقد حل الشتاء وكانت البلاد بأكملها لا تزال في حالة صدمة كاملة. ولم تتمكن بن ابا، التي قدمت في إطار عملها ورش عمل فنية للأشخاص الذين تم إجلاؤهم في الفنادق، من التغلب على الحاجة إلى "القيام بشيء" لتشجيع عودة المختطفين. ومن هذا الشعور، بدأت بالوصول إلى مخيم الاحتجاج بالقرب من الكنيست وبدأت بالحياكة هناك لتسجل: مقدار الوقت الذي يمر ونحن هنا، في انتظار عودتهم. وفوق ذلك كله: مقدار الوقت الذي يمر عليهم وهم يتعذبون. مثل بينيلوبي وهي تنسج لإبعاد الخاطبين تحسبًا لعودة أوديسيوس

أطلقت بن ابا على فعل الحياكة اسم "حياكة الوقت حتى عودتهم.ن" ودعت الجمهور للانضمام إليها. وهي بذلك حددت هدفاً آخر، وهو مد الحبل من هنا، من القدس، إلى هناك، غزة. بمرور الوقت، انضم إليها الناس، معظمهم من النساء، في مخيم الاحتجاج وشيئًا فشيئًا تم تشكيل مجموعة دائمة تشترك في الحياكة

قبل المعرض، قام بن ابا بتحويل الحبل المحبوك إلى صفائح. تملأ هذه الصفائح مساحة العرض في ورش الفنانين، مما يقلص الحيز، ويخلق إحساسًا بالاختناق. وقد قامت مئات الأيدي بحياكة الحبل الذي تصنع منه هذه الأغطية: نساء ورجال وأطفال وفتيات. أصبحت الأيدي أكثر مهارة ومتماسكة بشكل أقل مما كانت عليه من قبل - الخيوط الصوفية والتريكو والقماش. القماش المشمع مصنوع من حبل أبيض سميك وثقيل، وهو متسخ أيضًا في العديد من الأماكن - لأنه تم جره على الطريق أثناء المظاهرات، بل وفي بعض الأحيان تم الدوس عليه. يبدو الثقل الكامل للأغطية واضحًا، فهي تهدد بالسقوط على الأرض وتأخذ معها ما تعلقت به. إنهم لا يحاولون خلق الجمال، ومع ذلك يتم خلق الجمال هنا في قطرات من التكرار والمادية، في لحظات يتجلى فيها الحب

من المستحيل عدم الشعور بأن المنشأة تمثل ما يعانيه كل أولئك الذين يعيشون هنا: الثقل والاختناق والعجز. لكن في الوقت نفسه، للحبل المحبوك أيضًا معنى آخر، وهو الترابط والارتباط بين النساء اللاتي تحكن، الترابط والارتباط بين الأشخاص المتعاضدين الذين يرفضون التخلي عن بعضهم البعض. وجدت مجموعة نساء الحياكة في العمل معًا دائرة من الدعم والعزاء في هذا العام الذي لا يطاق
​
تجلس النساء متماسكات في هذا اليوم يوم الرهيب، في انتظار عودة المختطفين والمختطفات، غير مستعدات للتخلي عنهن. يقمن بلف الحبل على شكل كرة، وفرمه ولفه مرة أخرى. لا يمكن استعادة الوقت الذي يقضينه هنا، مثل كل وقت. يشكل فعل الحياكة لمجموعة نساء الحياكة دائرة دعم مستمرة وستستمر طالما كانت هناك حاجة إليها. والحبل الذي يريد أن يمتد إلى غزة كأنه يقول: "سلامي مربوط بخيط/ إلى سلامك" (زيلدا، "شلومي").

*
שם התערוכה לקוח משירו של דן פגיס "עתידות":1

עֲתִידוֹת / דן פגיס
הַדָּג הַגָּדוֹל שֶׁהֵקִיא אֶת יוֹנָה לֹא הוֹסִיף עוֹד
לִבְלֹעַ מְאוּמָה.1
בְּאֵין נְבוּאָה בְּמֵעָיו, הֵחֵל לִגְוֹעַ.1

מֵת הַדָּג הַגָּדוֹל וְהַיָּם הֱקִיאוֹ אֶל הַיַּבָּשָׁה,1
שְׁלֹשׁ מֵאוֹת אַמָּה שֶׁל בָּשָׂר מְאֻכְזָב וְזָנוּחַ
בְּאוֹר אַחֲרִית הַיּוֹם.1

אָז נַעֲשָׂה עִמּּוֹ חֶסֶד, אוֹת לַבָּאוֹת בִּן-רֶגַע:1
חֲבוּרוֹת סַרְטָנִים
הִקִּיפוּהוּ, שָׂמְחוּ בּוֹ, טִהֲרוּהוּ עַד תֹּם.1

בְּקֵץ כָּל בְּשׂוֹרָה מִתְרוֹמֵם עַל הַחוֹף הַשּׁוֹמֵם הַשֶּלֶד,1
עַמּוּדִים, שְׁעָרִים, מְבוֹאוֹת, כּוּכֵי סֵתֶר,1
עִיר מִקְלָט לְרוּחַ בּוֹרֵחַ. הַכֹּל נִתְקַיֵּם.1
​
בקץ כל בשורה* | אלכסנדרה בן אבא

​הפרויקט שיצרה אלכסנדרה בן אבא בשיתוף קבוצת סורגות מקבץ עבודה של יותר מעשרה חודשים בתערוכת יחיד בסדנאות האמנים. המיצב מורכב מיריעות גדולות, עשויות מחבל סרוג ומתוחות בחלל קיר האמן, מקטינות אותו ומקשות את המעבר בו.1

יריעות גדולות, כבדות ומלאות חורים, עשויות חוטי טריקו וצמר בגוונים שונים של לבן מלוכלך, ואדום. נסרגו ביד או במסרגה בכל מיני רמות של מיומנות. לְמה יריעות כאלה יכולות לשמש? לשום דבר שימושי. לשום דבר, מלבד עדות. הן משמשות עדות למאות שעות של סריגה שנוצרה מתוך מחשבה על החטופים, מתוך אי הסכמה לוותר עליהם ולהמשיך בחיים כרגיל, מתוך צורך בתמיכה בזמנים קשים.1

את פעולת הסריגה הזאת התחילה בן אבא ב-9 בנובמבר 2023, כחודש בלבד אחרי 7.10, מתוך תחושת חוסר אונים. החורף התחיל והמדינה כולה עדיין הייתה בהלם מוחלט. בן אבא, שבמסגרת עבודתה גם העבירה סדנאות אמנות למפונים במלונות, לא הצליחה להתגבר על הצורך "לעשות משהו" כדי לקדם את חזרת החטופים. מתוך התחושה הזאת היא החלה להגיע למאהל המחאה שליד הכנסת והתחילה לסרוג שם כדי לסמן: את משך הזמן שעובר בעוד אנחנו כאן, מצפות לשובם. ובעיקר: את משך הזמן שעובר כשהם שם מתענים. כמו פנלופה האורגת כדי להדוף את מחזריה בציפייה לאודיסאוס שישוב.1
​
בן אבא קראה לפעולת הסריגה "סורגות את הזמן לשובן.ם" והזמינה את הציבור להצטרף אליה. בכך הצהירה על מטרה נוספת והיא למתוח את החבל מכאן, מירושלים, עד שם, עזה. לאורך הזמן הצטרפו אליה אנשים, בעיקר נשים, במאהל המחאה ולאט-לאט נוצרה קבוצה קבועה השותפה לסריגה.1

לקראת התערוכה הפכה בן אבא את החבל הסרוג ליריעות. יריעות אלו ממלאות את חלל התצוגה בסדנאות האמנים, מקטינות אותו, יוצרות תחושת מחנק. מאות ידיים סרגו את החבל שממנו עשויות היריעות האלה: נשים, גברים, ילדים וילדות. ידיים מיומנות יותר ופחות סרגו ממה שהיה – חוטי צמר, טריקו, בד. היריעות עשויות מחבל לבן עבה וכבד, במקומות רבים גם מלוכלך – כיוון שנגרר על הכביש בהפגנות ולפעמים אף דרכו עליו. מלוא כובדן של היריעות ניכר, הן מאיימות ליפול אל הרצפה ולקחת איתן את מה שהן מחוברות אליו. הן לא מנסות ליצור יופי ובכל זאת נוצר כאן יופי בטיפות של חזרתיות וחומריות, ברגעים שניכרת בהם אהבה.
אי אפשר שלא לחוש שהמיצב מייצג את מה שעובר על מי שחיים כאן: כובד, מחנק, חוסר אונים. אבל באותה שעה יש לחבל הסרוג גם משמעות נוספת, זו של הקשר והחיבור בין הנשים הסורגות, הקשר והחיבור בין אנשים הערבים זה לזה ומסרבים לזנוח זה את זה. קבוצת הנשים הסורגות מצאה בעבודה יחד מעגל תמיכה ונחמה בשנה הבלתי נסבלת הזאת.1
 
הנשים יושבות וסורגות בתוך היום-יום הנורא הזה, מצפות לשובן ולשובם של החטופות והחטופים, לא מוכנות לוותר עליהם. מגלגלות את החבל לכדור, פורמות אותו ומגלגלות שוב. את הזמן שנסרג כאן לא יהיה אפשר להשיב, כמו כל זמן. פעולת הסריגה מהווה עבור קבוצת הנשים הסורגות מעגל תמיכה שממשיך וימשיך כל עוד יש בו צורך. והחבל המבקש להימתח עד עזה כמו אומר: "שלומי קשור בחוט / אל שלומך" (זלדה, "שלומי").1 

*
שם התערוכה לקוח משירו של דן פגיס "עתידות":1

עֲתִידוֹת / דן פגיס
הַדָּג הַגָּדוֹל שֶׁהֵקִיא אֶת יוֹנָה לֹא הוֹסִיף עוֹד
לִבְלֹעַ מְאוּמָה.1
בְּאֵין נְבוּאָה בְּמֵעָיו, הֵחֵל לִגְוֹעַ.1

מֵת הַדָּג הַגָּדוֹל וְהַיָּם הֱקִיאוֹ אֶל הַיַּבָּשָׁה,1
שְׁלֹשׁ מֵאוֹת אַמָּה שֶׁל בָּשָׂר מְאֻכְזָב וְזָנוּחַ
בְּאוֹר אַחֲרִית הַיּוֹם.1

אָז נַעֲשָׂה עִמּּוֹ חֶסֶד, אוֹת לַבָּאוֹת בִּן-רֶגַע:1
חֲבוּרוֹת סַרְטָנִים
הִקִּיפוּהוּ, שָׂמְחוּ בּוֹ, טִהֲרוּהוּ עַד תֹּם.1

בְּקֵץ כָּל בְּשׂוֹרָה מִתְרוֹמֵם עַל הַחוֹף הַשּׁוֹמֵם הַשֶּלֶד,1
עַמּוּדִים, שְׁעָרִים, מְבוֹאוֹת, כּוּכֵי סֵתֶר,1
עִיר מִקְלָט לְרוּחַ בּוֹרֵחַ. הַכֹּל נִתְקַיֵּם.1